امکان سنجی تبدیل خیابان های شهری به مسیر های پیاده با تاکید بر آسایش پیادگان ( نمونه موردی: خیابان عفیف آباد شیراز)

سیا ستهای پیاده مداری و پیاده راه سازی به عنوان نیرومندترین و اثرگذارترین جنبش های طراحی مجدد خیابان، از راهکار هایی هستند که در دهه های اخیر به منظور کاهش تبعات منفی حضور گسترده خودرو در شهرها و رونق اجتماعی، اقتصادی و محیطی مراکز شهری به کار ب سته می شوند؛ به گونه ای که بسیاری از مدیران و سیاست گذاران شهرهای ک شورهای تو سعه یافته و درحال تو سعه با اولویت بندی دقیق و سنجیده فضاها و خیابان های مساعد و سپس کاربست پروژه های پیاده راه سازی و آرامسازی آمد و شد، ضمن کاهش اثرات زیان بار زیست محیطی ناشی از خودرو-محوری، موجبات بازآفرینی اقتصادی، اجتماعی و کالبدی مراکز شهری را نیز فراهم آورده اند. در این راستا، در پژوهش حاضر با هدف امکان سنجی تبدیل خیابان های شهری به مسیر های پیاده برای ارتقاء آسایش پیادگان در سطح شهر و کاهش تسلط اتومبیل در بافت مرکزی شهر شیراز سعی شده است شاخص های طراحی یک فضای پیاده پایدار بررسی شود و سپس به ارزیابی آنها و تعین یکی از این پارامتر ها به عنوان عامل کلیدی در یک پیاده راه از نظر کاربران پیاده استفاده کننده از آن در داخل بخش مرکزی شهر به پردازد. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و روش پرسشنامه AHP با نظر سنجی از سی نفر متخصص حوزه شهر سازی تهیه شده ا ست که بر این ا ساس سرزندگی محیط بیشترین اهمیت را در آسایش پیادگان خواهد دا شت. و پس از آن خوانایی و نفوذپزیری و ایمنی از مهمترین عوامل قابل توجه در طراحی مسیر پیاده برای محور عفیف آباد هستند.

کلیدواژه ها:

خیابان ، پیاده ، مسیر پیاده ، آسایش ، شیراز.