تبیین روش های فقه فرزند پروری در حیطه تربیت اجتماعی کودک

در نظام جامع تربیت دینی، در کنار ساحت های مختلف تربیت که هر یک ناظر به یکی از ابعاد وجودی متربی است، حوزه تربیت اجتماعی فرزندان یکی از ساحت های حائز اهمیت است. اهتمام به تربیت اجتماعی کودکان، علاوه بر اینکه مبتنی بر ماهیت اجتماعی دین اسلام است، در بسیاری از موارد، لازمه تربیت شایسته متربی در دیگر ابعاد وجودی نیز هست؛ چنآن که تربیت اجتماعی و عاطفی، ارتباط نزدیکی دارند. علاوه بر آن مطابق آموزههای دینی دینداری و به تبع آن تربیت کودکان، تنها محدود به پرورش روحیه عبودیت نسبت به خداوند با ترغیب به انجام عباداتی نظیر نماز و روزه نیست، بلکهایجاد روحیه مسئولیت پذیری و ادای حقوق دیگران با تربیت برای امانتداری، صداقت و راست گویی و عدالت ورزی نیز لازم است. در این مقاله ،روش پژوهش توصیفی- تحلیلی است که بامطالعه منابع کتابخانه ای و تمرکز بر ادبیات نظری و پژوهشی موجود در منابع معتبر فقهی و تربیتی شامل آیات و روایات مرتبط با موضوع و با استفاده از برگه های فیش برداری گردآورده شده است. نتایج پژوهش نشان داد که در تربیت اجتماعی فرزندان، مفهوم رشد جنبه اجتماعی شخصیت کودکان است که به ارتباط آنها با دیگران مربوط می شود و شامل زمینه سازی مربیان برای شناختن، پذیرش و متعهد بارآمدنفرزندان نسبت به ایفای حقوق اجتماعی دیگران و پرهیز از رفتارهای ضد اجتماعی است و به تدریج صورت می گیرد. برای این امر اقداماتی به منظور افزایش آگاهی، تقویت عواطف و احساسات اجتماعی و کمک به اصلاح کنش های اجتماعی فرزندان لازم است که ذیل روش های تربیت؛ به خصوص روش های زمینه ساز تربیت اجتماعی انجام می گیرد. که این روش ها در تربیت اجتماعی کودکان تاثیرات زیربنایی دارد.

کلیدواژه ها:

فقه فرزندپروری ، تربیت اجتماعی ، کودک ، روش