“خدا “محوری در شعر فارسی

خدا محوری را هموا ره در آثار شاعران و نویسندگان ایرانی به وفور می توان یافت. اینکه تنها خداوند را استرلاب سیر کمالات مطلق می دانند و تنها قطب سیبل این هدف. با کمی تامل بر آثار بزرگان ادب ایران، در می یابیم که این شاعران و نویسندگان سترگ ، خدامحوری را از افتخارات ادبی خویش و لازمه بخش مهمی در گفتمان خود می دانند. آنان بایدها و نبایدهای دستورات الهی و شرع اسلام که آن نیز برگرفته از همان دستورات الهی است را با ظرافت خاصی و با افتخاری که ریشه در اعتقادات و ارادت این بزرگان به موضوع مورد بحث می باشد را در شعر و نثر خویش وارد نموده اند. اینان رضای خداوند را در رضای خلق می دانند به همین جهت در آثار خود با مردم مدارا می کنند، آنها را نصیحت می کنند، به آنها عشق می ورزند، برای رسیدن به کمال مطلق راه و روش سیر و سلوک را به مردم یاد می دهند و تنها راه رسیدن به آرامش و کمال را اهتمام به مبحث فوق الذکر می دانند. مقاله پیش روی که به روش توصیفی- تحلیلی کار شده است، به صورت اجمال به برخی از این اشعار ارزشمند می پردازد و شاهد مثال هایی هم از این آثار ذکر می نماید.

کلیدواژه ها:

شعر ، زبان فارسی ، خدامحوری ، شاعران ایرانی.