بررسی مفهوم آموزش مثبت نگری در ادبیات پژوهشی

مثبت نگری مطالعه علمی کارکردهای بهینه و مطلوب انسانی است. با این اهداف از عواملی که به افراد، چه به صورت فردی و چه به صورت گروهی، کمک می کند تا به رشد و بالندگی برسند، شناخت بیشتری پیدا می کنیم و آن ها را بهتر به کار می بندیم. آموزش مثبت نگری یعنی مطالعه علمی کار کرد یک انسان ایده آل. آموزش مثبت نگری برقراری نوعی توازن و تعادل است، توازنی که درآن نقاط قوت و ضعف افراد با هم در نظر گرفته و درک می شود (کار، .(۲۰۰۶ در روانشناسی کاربردی۱ گرایشی نو مطرح شد که از آن با عنوان روانشناسی مثبت نگر یاد شد. این گرایش به نهضتی نو در روانشناسی معروف شد که به شادی و جهت گیری شادکامی و بهباشی افراد می پردازد و در همین مدت به حیطه های کاربستی روانشناسی و از جمله به حوزه روانشناسی بالینی و مشاوره گسترش یافته است. روان درمانگران مثبت نگر علاقه مند به ایجاد و تقویت توانمندی ها، خودمختاری ، تسلط محیطی ، رشد شخصی۷، روابط با دیگران ، هدفمندی در زندگی ، پذیرش خود با هدف کنترل نقاط ضعف و اصلاح جنبه های بد زندگی اند. روان شناسان مبثت نگر برقراری نوعی توازن و تعادل را ضروری می دانند، توازنی که درآن نقاط قوت و ضعف افراد با هم در نظر گرفته و درک شود. اگرچه روان شناسان مثبت نگر بررسی آسیب شناختی را دارای اهمیت می دانند، و از پژوهش های صورت گرفته در زمینه های آسیب شناختی در کارشان سود می برند، درعین حال بررسی وتهیه اطلاعاتی درباره چیستی وچگونگی کارکرد افراد و عوامل تعدیل کننده آسیب ها در مردم هم ضروری و لازم است (خدایاری فرد، .(۱۳۷۹

کلیدواژه ها:

آموزش مثبت نگری ، پیشینه روانشناسی مثبت گرا ، ضرورت وجود روانشناسی مثبت گرا ، ابعاد روانشناسی مثبت گرا ، مثبت اندیشی ، شناسایی علائم و نشانه های مثبت اندیشی ، ، محدودیت های مثبت اندیشی