بررسی تاثیر راهکارهای اقلیمی معماری بومی در شرایط آسایش گرمایی به کمک تکنیک دلفی

شواهد بسیاری وجود دارد مبنی بر این­که شیوه­های کنونی طراحی، اجرا و فعالیت­های مربوط به مسکن و املاک به گونه ای منابع انرژی را مصرف می­کنند که می تواند آینده را به طورجدی به خطر بیندازد. بهره­گیری از پتانسیل­های اقلیمی همچون تابش آفتاب، توده­ی زمین و غیره به­مثابه یک امکان همیشگی می تواند نیاز به انرژی در بخش مسکن را کاهش دهد. به نظر می­رسد روزآمد کردن راهکارهای اقلیمی مرسوم در معماری بومی می تواند در این راستا موثر باشد. تحقیق پیش رو بازشناسی عناصر اقلیمی معماری ایرانی و تعیین میزان تاثیر هرکدام بر شرایط آسایش را نشانه رفته است. با تحلیل محتوای منابع معماری بومی، راهبردها و راهکارهای طراحی بومی/اقلیمی همچون جهت­گیری، منطقه بندی فضاها و غیره به­صورت دسته­بندی ۵گانه تعیین، و سپس میزان تاثیرگذاری هرکدام در فراهم آمدن شرایط آسایش به روش دلفی و در چارچوب یک پرسش­نامه در میان صاحب­نظران به پرسش گذاشته شده است. نظرسنجی نشان می­دهد مواردی همچون جهت­گیری، فرورفتن در زمین و مکان­یابی سایت، الگوی پلان و چیدمان مجموعه، سلسله­مراتب فضایی، و مصالح خازن گرمایی از بیش­ترین تاثیر در فراهم آمدن شرایط آسایش برخوردارند.

کلیدواژه ها:

راهکارهای اقلیمی ، تکنیک دلفی ، خانه های بومی ، شرایط آسایش