تبیین شاخص های موثر بر ارتقاء خلاقیت در طراحی معماری فضای آموزشی کودکان

در فرایند طراحی معماری ، خلاقیت در پردازش ایده نقش اساسی ایفا میکند. همانطور که ایده های خلاقانه بدون پشتوانه ذهنی بروز نمیکند، ایده های گذشته نیز تبار و پشتوانه خلاقیت های آینده اند. شناخت خلاقیت می تواند به درک صحیح تاثیرگذاری آن در فرایند طراحی معماری منجر شود. طراحی در معماری تحت تاثیر عوامل مختلفی تکوین یافته است . هر طراحی دارای ویژگی های منحصر به خود است . منبع خلاقیت را باید در تجربیات دوره کودکی فرد یافت از اینرو لازم است تا در مراحل آغازین رشد کودک ، با ایجاد شرایط ،تجهیزات و امکانات لازم پرورش خلاقیت او مورد توجه قرار گیرد.کودکان حسا س ترین و تاثیر پذیر ترین گروه سنی جامعه را تشکیل می دهند و در حساس ترین و مهم ترین سال های زندگی شان یعنی زمانی که پایه های رشد شخصیتی -ذهنی - جسمی و اجتماعی آنها شکل می گیرد تا زمانی که وارد شهر می شوند نیازمند این هستند تا زندگی اجتماعی را در مقیاس خود تجربه کنند و این امر مستلزم فراهم بودن فضایی کودکانه و صمیمانه است . فضایی به دور از هیاهوی دنیای بزرگتر ،دنیای پر از شادی با رنگ های زیبا که در آن کودک فرصت بیان افکار تازه و پرورش رشد استعدادهایش را داشته باشد یکی از ویژگی های انسان که پرورش آن می تواند در پیشرفت فرد در جامعه موثر باشد خلاقیت است و چگونگی رشد و پرورش نیروی خلاقیت در کودکان به عنوان یک نیاز بشری در تمام ابعاد زندگی آینده آنان مطرح است . در این پژوهش با روش تحلیلی توصیفی ، ضمن آشنایی با تعاریف خلاقیت نکات خلاقانه درطراحی های معمارانه وتاثیرات آن برفضاهای آموزشی فرهنگی کودکان در جهت ارتقا خلاقیت ، مورد بررسی قرارگرفته و هدف از پژوهش حاضر ارائه اصول و معیارهایی برای پرورش خلاقیتهای کودکان به کمک طراحی معماری است .

کلیدواژه ها:

فضای آموزشی کودکان ، روانشناسی محیط ، ارتقاء خلاقیت ، طراحی معماری