اهمیت جنبه های طراحی منظر در طرح های توسعه مسکن شهری

داشتن خانه به عنوان یکی از نیازهای ابتدایی بشر همواره موضوع بحث بوده است، در این میان علاوه بر داشتن سرپناه کیفیت، قیمت و در دسترس همگان بودن خله موضوع بسیار پراهمیتی جهت ارتقای کیفیت زندگی بوده است. ایران به عنوان کشوری در حال توسعه با گسترش شهرنشینی فزاینده ای روبه روست. این مساله در کنار سایر مواردی از جمله افزایش جمعیت و تعداد ختوارها نیازمند برنامه هایی در جهت تامین مسکن درخور و مناسب برای تمامی افراد جامعه است. تصمیم گیری های کلان شهری در این حوزه، که اغلب در قالب طرح های توسعه مسکن شهری مطرح می شوند، بر جهت گیری گسترش شهرها و همچنین سیما و منظر شهرنشینی بسیار تاثیرگذار می باشند. عموما مساله اصلی در طرح های توسعه مسکن، دستیابی به مسکن حداقلی می باشد که با کمترین هزینه و در سریعترین زمان ممکن پاسخگوی نیاز اقشار مختلف باشد؛ لذا در طراحی و سیاست گذاری این طرح های بیشترین تمرکز بر روی بحث معماری و ساخت ابنیه اتفاق میافتد و آنچه که طبیعت مورد غفلت واقع می شود، بحث معماری منظر و تاثیری است که عناصر منظرساز در کیفیت و افزایش بهره وری طرح های توسعه می توانند ایفا کنند. در این پژوهش، نحوهی تقویت تعاملات اجتماعی در فضاهای باز عمومی در بافت های مسکونی به ویژه در مجتمع های مسکونی ارزان قیمت مورد توجه قرار گرفته است. فضاهایی که به علت رابطه تنگاتنگی که با مکان های زیست و اسکان دایمی و رفع نیازهای روزمره افراد دارند، نقش تعیین کننده ای در ارتقای کیفیت زندگی ایفا می کنند. با تکیه بر این دیدگاه، سعی شده است، مولفه های تاثیرگذار بر حضور پذیری و مشارکت عمومی در فضاهای باز میان بافتهای مسکونی، شناسایی و مورد بررسی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

آسایش اقلیمی ، طرح توسعه مسکن ، مشارکت پذیری ، معماری منظر