اعمال محدودیت زمانی نیمهنرم بر اساس تابع حیاتبخش در فرایند مسیریابی تیمهای پاسخ به بحران

پس از وقوع یک حادثهی بزرگ مانند زلزله، عملیات بسیاری برای کاهش تلفات و خسارات صورت میگیرد. تلفات در زمانهای اولیهی بحران با گذر زمان به شدت افزایش مییابد. در نتیجه یکی از چالشهای مهم پس از بحران و حوادث طبیعی، محدودیت زمانی است. از این رو مدلهای بهینهسازی هوشمند به منظور مدیریت بحران میتواند کارآمد باشد. در این مقاله یک مدل برنامهریزی و مسیریابی وسایل نقلیه ارائه شده است که در آن محدودیت زمانی وسایل نقلیه با استفاده از تابع حیاتبخش بهبود یافته و به صورت ویژهای مدلسازی شده است. این مدل با استفاده از روش بهینهسازی هوشمند شبیهسازی تبرید حل شده و نتایج آن بر روی یک شبکهی حمل و نقل کوچک و یک شبکهی حمل و نقل با ابعاد بزرگ که به صورت تصادفی تولید شده آزمایش شده است. نتایج حاصل به طور متوسط منجر به ۱۱.۵ درصد افزایش درصد نجاتیافتگان با استفاده از مدل پیشنهادی شده است.

کلیدواژه ها:

مسیریابی ، مدیریت بحران ، محدودیت زمانی ، بهینهسازی ، پاسخ به بحران