توسعه شهری تهران در مقایسه با شهرهای مادرید، سانفرانسیسکو و نیویورک؛ از نظر شهرسازی نوین مبتنی بر معماری طبیعت گرا (با تاکید بر حفظ و پایداری محیط زیست شهری)

معماری تفسیری از فرم طبیعت در طراحی فضاست که پایبندی آن در نظام شهرسازی موجب برقراری ثبات و پایداری، به مثابه ی الگوهای طبیعی موجود در محیط زیست، همواره بکر اما دست یافتنی ست. به بیان دیگر فلسفه ی این نوع الگوپذیری، نشانگر سازگاری و هماهنگی طبیعت، انسان و محیط زیست پیرامون است که بازتاب آن را در ساختمان ها به عنوان بخشی از یک ارگانیسم واحد و به هم پیوسته شهری می توان یافت. این امر با اتخاذ به رویکردهای مناسب شهرسازی نوین، همواره محیط طبیعی را به ترکیبی به هم پیوسته و پایدار تبدیل می کند. لذا هدف این پژوهش شناخت اصول کلیدی معماری طبیعت گرا و بررسی روش های بکارگیری آن ضمن حفظ و پایداری محیط زیست شهری در نظام شهرسازی نوین می باشد. همچنین این پژوهش با توجه به ماهیت توصیفی تحلیلی آن به روش مطالعه منابع کتابخانه ای و یافته های میدانی حاصل از مشاهده برخی شهرها و مصاحبه با تعدادی از اساتید و کارشناسان حوزه مدیریت شهری انجام شده است. لذا یافته ها تا حدودی بیانگر موفقیت سه شهر موردی در پژوهش (نیویورک، مادرید و سان فرانسیسکو) در امر تعامل شهر و طبیعت با توجه به اجرای پروژه های متعدد موفق می باشد که این موضوع در کشور ایران متاسفانه نشانگر کم توجهی مسئولین امر نسبت به رعایت اصول پایداری محیط زیست در تمام جوانب نظام شهری و شهرسازی ست و نتایج حاصل از آن، آثار رو به افزایش تخریب عوامل و منابع طبیعی را در راستای ساخت و سازهای بی هویت و بی توجه به موضوع شهرهای پایدار نشان می دهد که از میان علل متعدد آن؛ ۱-نفوذ سیاست های پولی در نظام تصمیم گیری و برنامه ریزی شهری با ۳۸٪ ، ۲-تخریب منابع طبیعی توامان با گسترش بی بند و بار شهرنشینی با ۴۰٪ و ۳-عدم تناسب طرح و برنامه های شهرسازی نوین با قوانین و ضوابط موجود با ۲۲٪ دارای بیشترین میزان تاثیرگذاری می باشد.

کلیدواژه ها:

شهرسازی نوین ، توسعه شهری ، طبیعت ، معماری ، محیط زیست پایدار