سنجش و تحلیل پایداری اجتماعی در مناطق روستایی (مطالعه شده: شهرستان جوانرود)

 امروزه باوجود ارتباطات درهم تنیده و متقابل بین ارکان اصلی توسعه پایدار (پایداری اجتماعی و اقتصادی و زیست محیطی) و اهمیت حفظ جایگاه هریک از عناصر یادشده در راستای رسیدن به توسعه پایدار، از پایداری اجتماعی به عنوان رکن اصلی توسعه یاد می شود. پژوهش حاضر از نوع توصیفی تحلیلی است. هدف از این پژوهش، سنجش پایداری اجتماعی و عوامل موثر بر آن در بین ساکنان نواحی روستایی شهرستان جوانرود است. جامعه آماری را ۴هزار و ۴۸۴ نفر از سرپرستان روستاهای بالای ۲۰ خانوار تشکیل می دهد، که ۲۵۳ نفر از آن ها به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار اصلی پژوهش پرسش نامه محقق ساخته است. نتایج نشان می دهد پایداری اجتماعی در بین روستاییان شهرستان جوانرود با میانگین ۸۶/۳، در وضعیت مناسبی قرار دارد. همچنین در بین شاخص های مختلف پایداری اجتماعی، پنج شاخص مسئولیت پذیری، امید به آینده، احساس خوشبختی، تعامل اجتماعی و مشارکت اجتماعی به ترتیب با ضریب تغییرات ۲۷۶/۰، ۲۸۲/۰، ۲۹۲/۰، ۲۹۶/۰ و ۳۰۶/۰، بیشترین تاثیر را در پایداری اجتماعی روستاییان شهرستان جوانرود داشته اند. نتایج رگرسیون چندگانه نشان داد ۱۰ متغیر رابطه معناداری با متغیر پایداری اجتماعی داشته اند و درمجموع ۴/۷۳درصد از واریانس پایداری اجتماعی روستاییان شهرستان جوانرود را تبیین کرده اند. مهم ترین متغیرهای موثر در پایداری اجتماعی به ترتیب اهمیت عبارت اند از: درآمد، بعد خانوار، وسایل ضروری، تحصیلات و مالکیت اراضی.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، پایداری اجتماعی ، توسعه روستایی ، شهرستان جوانرود