ارزیابی طراحی فضاهای گمشده شهری به منظور تقویت فضاهای جمعی

معماری و شهرسازی در گذشته به واسطه نگاه یکپارچه و منسجم به شهر، و قائل نشدن تمایز و تفکیک میان طبیعت و بافت شهری و در هم تنیدگی متناسب عناصر و اجزا، تاثیرات مثبتی بر جسم، روح و روان انسان برجای می گذاشت که امروزه در کمتر فضای طراحی شده به واسطه مداخلات مجزا، منفک و نگاه مدرنیستی به معماری و شهرسازی به چشم می خورد. متخصصین شهری در پی به کارگیری رویکردهای کاربردی جدیدی، در طراحی و بازسازی فضاهای گمشده شهری و معماری هستند، تا بتوانند مشکلات و معضلات موجود را، حل نمایند. و همچنین مراکز محلات به عنوان فضای جمعی و محلی برای ایجاد و روابط چهره به چهره، تعاملات و رویدادهای اجتماعی بوده اند. امروزه با توسعه روزافزون شهرهای کوچک و بزرگ بدون توجه به اندام هایی چون محلات و توسعه بی توجه به روابط اجتماعی، ساختار محلات دچار آسیب شده و در نتیجه آن ارتباطات اجتماعی مردم شهر کاهش پیدا کرده است. با هم شکل شدن کالبد محلات و فقدان فضاهای جمعی که محل فعالیتهای اجتماعی و مکانی برای رخداد خاطره های جمعی مشترک و در نتیجه تقویت روح جمعی افراد جامعه بود، احساس تعلق و دلبستگی به مکان و محیط زندگی، سرزندگی و پویایی و در نهایت مطلوبیت و رضایت از محلات رخت بربسته است. از این رو دراین مقاله عوامل بازآفرینی فضای گمشده شهری را به منظور تقویت فضاهای شهری شناسایی و بررسی نموده ایم. روش تحقیق در این پژوهش کاربردی می باشد که به صورت علمی تجربی بوده و با استفاده از تجارب جهانی مربوط، به موضوع و پیشینه های علمی موجود در جهت مولفه های ایجاد کننده فضای گمشده شهری به منظور تقویت فضاهای جمعی پرداخته شده است. نتایج نشان می دهد طراحی فضای گمشده شهری به عنوان جزئی از هنر عمومی و در انواع خود که شامل نقاشی، نمایشگاه، فضای عمومی و تعاملات اجتماعی می باشد می تواند ضمن ارتقاء حیات اقتصادی، ارتقاء کیفیت بصری، سبب ایجاد مکانی سرزنده و متنوع شود و مخاطبین بیشتری را به خود جلب کند و در نتیجه در تقویت فضای جمعی موثر باشد.

کلیدواژه ها:

طراحی شهری ، فضاهای گمشده ، تقویت فضای جمعی ، شهر سازی