ارائه راهکارهای مناسب در جهت ارتقاء پایداری فرهنگی در بافت سنتی محله های تاریخی اصفهان(نمونه موردی محله سنگتراشها)

پایداری فرهنگی یکی از ارکان چهارگانه و از ضروریات توسعه پایدار در بافت محلات سنتی در آینده به شمار میرود و تراکم به عنوان یک سیستم اندازه گیری از ابزارهایی است که می تواند به این امر کمک بسیاری نماید، غفلت از این امر میتواند پایداری و توسعه پایدار را به شدت تحت تاثیر قرار داده و نه تنها مشکلات امروزی را کاهش نداده بلکه بر شدت آن نیز بیافزاید. در حفظ و احیای بافت های تاریخی، توجه به ارزش های اجتماعی یکی از اهداف اساسی محسوب می شود.مفهوم پایداری، تامین نیازهای امروز را بدون به مخاطره انداختن نیاز آیندگان، مورد توجه قرارمیدهد. در این میان بعد فرهنگی در پایداری توسعه، بعدی متاخر و در عین حال مهم است آنچه زندگی اجتماعی مداوم و ارتقای کیفیت زندگی شهروندی در بافت های تاریخی را به عنوان شرط اساسی حفظ بافت موجب می شود، توجه به ابعاد فرهنگی در طرح های مرمت و احیای بافت های تاریخی است.هدف از این پژوهش شناخت شاخصه های معماری بومی اصفهان ، ویژگی های بافت محله سنتی ، پایداری فرهنگی و ارائه راهکارمناسب درجهت ارتقای پایداری فرهنگی می باشد. روش تحقیق از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش توصیفی_ پیمایشی و در نحوه جمع آوری اطلاعات در بخش معرفی مفاهیم اولیه طرح بهسازی از روش کتابخانه ای و در بخش جمع آوری مستندات و مدارک و بازدید از محله از شیوه اسنادی و میدانی استفاده شده است. نتیجه ای که از این پژوهش حاصل میشود به دین قرار است که استفاده ازمشارکت مردمی میتواند راهگشا در بحث پایداری فرهنگی باشد لذابررسی شاخص های فرهنگی مشترک بین دوگروه اقلیت مذهبی ساکن در این منطقه (کاتولیک و ارتدکس ) و مسلمان ها و ایجاد فضا هایی که بتواند فصل مشترک این دو گروه را پوشش دهد میتواند در پایداری فرهنگی منطقه موثر باشد.

کلیدواژه ها:

بافت سنتی ، محله های تاریخی اصفهان ، پایداری فرهنگی