گونه شناسی معماری و سازه مسکن بومی شهرستان گمیشان

معماری بومی، میراثی از نیاکان، که در گذر زمان و با استفاده از ظرفیت های هر منطقه به بهترین نحو ممکن، شکل گرفته است، امروزه با ورود تکنولوژی جایگاه خود را از دست داده و رو به نابودی گذاشته است. از آنجاییکه این شیوه معماری همواره علاوه بر آسایش ساکنین، توجه ویژه ای به محیط زیست و چرخه حیات نیز داشته است، به نظر می رسد شناخت بیشتر و بهتر معماری بومی بتواند در راستای حل مشکلات زیست محیطی، کارساز باشد. از این رو، در این پژوهش به گونه شناسی مسکن بومی در شهر گمیشان پرداخته می شود. این پژوهش، پژوهشی نظری است که به روش توصیفی و تحلیلی با مطالعات کتابخانه ای و رجوع به اسناد و مدارک موجود و علاوه بر آن برداشت از بنا ها و تحقیق های میدانی از ساکنان و بومیان منطقه به جمع آوری اطلات پرداخته است. نتایج حاصل از اطلاعات این مقاله که با هدف بررسی، دسته بندی و تحلیل گونه های معماری بومی منطقه انجام شده است، پژوهش نشان می دهد که ساکنان این سرزمین، از دیرباز راهکارهای ویژه ای همچون ساختن بنا بالاتر از سطح زمین، استفاده از سقف شیبدار و...جهت مقابله با شرایط اقلیمی داشتند. همینطور مصالح مصرفی برای ساخت و ساز بناها نیز عبارت بودند از چوب، نی، حلب و آجر که هیچ یک از آن ها آسیبی به محیط زیست نمی رسانند

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، گونه شناسی ، آسایش حرارتی ، اقلیم