بررسی تطبیقی تجارب تجمیع زمین در ایران و جهان

محلات فرسوده شهر به عنوان کانون اولیه زیست ساکنان شهرها نقش اثرگذاری در زندگی شهری داشته و به نوعی یادآور خاطرات ارزشمند ساکنین خود است، مسئله قطعات واقع در بافت فرسوده ریزدانگی و ناپایداری می باشد که این امر تجمیع را به عنوان ضرورتی غیرقابل چشم پوشی مطرح می سازد. تجمیع زمین به عنوان یک ابزار برنامه ریزی شهری از ابتدای قرن بیستم در اروپا رایج و سپس در دیگر نقاط جهان با موفقیت چشم گیری روبرو شد.با استفاده از روش تجمیع، زمین می تواند موثرتر و کارآمدتر باشد و به شکل عادلانه تری بکار گرفته شود و بعلاوه تاسیسات زیربنایی و خدمات عمومی نیز حفظ شوند، تجمیع زمین علاوه بر توسعه کارآمد می تواند ایجاد ارزش کند و از جابجایی جمعیت بکاهد، تجمیع زمین یک ابزار مهم در برنامه ریزی و توسعه شهر است و کاربردهای موثری به ویژه در بخش دولتی دارد و می تواند با ایجاد ارزش و ظرفیت، به نیاز ساکنان پاسخ دهد. تجمیع بافت های فرسوده در وضعیت فعلی، واجد مجموعه ای از مسائل و مشکلات در سطوح مختلف و جنبه های گوناگون است. در ایران تعریف مشخصی از پروژه های تجمیع زمین همانند آنچه در سایر کشورها انجام می شود وجود ندارد، ازآنجاکه بافت های فرسوده سهم زیادی در اراضی کشور دارند و امر تجمیع در نوسازی تاثیر بسزایی دارد و بررسی تجارب تجمیع زمین می تواند چارچوب مناسبی را برای استفاده از این سیاست ایجاد کند، هدف اصلی این پژوهش بررسی تجربیات تجمیع زمین در ایران و جهان می باشد. روش پژوهش توصیفی و مبتنی بر مرور اسناد و مدارک به شیوه کتابخانه ای است. یافته های پژوهش نشان می دهد که در حال حاضر ایران ساختار قانونی لازم برای تجمیع زمین را ندارد و برای استفاده مناسب از امر تجمیع نیازمند فراهم کردن بستر قانونی مناسب است

کلیدواژه ها:

طرح تجمیع ، بافت فرسوده ، تجارب ایران ، تجارب جهان