مبانی معماری میان افزا درزمینه های تاریخی شهری در حوزه های معماری، شهرسازی و مرمت

در اثر دخالت هایی که در طول حدود یک قرن گذشته در شهرهای تاریخی ما صورت گرفته است، تعامل نه چندان مطلوبی میان بافت تاریخی و اجزای جدید میان افزا در آن ها رخ داده است. با ژرف تر شدن تدریجی گسست در الگوهای معماری و شهرسازی، عملا افزایش پی درپی آسیب های وارده به بخش های کهن شهرها، باعث گردیده تا گستره بافت های تاریخی به تدریج فروکاسته شود. در اثر خلاهایی که در مبانی نظری، رویکردها و چگونگی عملکرد دست اندرکاران و سازندگان بناهای جدید در بافت وجود داشته است، امروزه افزون بر تشتت و آشفتگی در چهره بافت و منظر کالبدی آن که با افت کیفیت های معماری و فضای شهری بخش های تاریخی توام بوده است، جذابیت های بافت را از یک سو برای سکونت و از سویی دیگر برای مقاصد گردشگری تا حدود زیادی از میان برده است. لذا هدف اصلی مقاله ی حاضر شناخت دیدگاه ها و مبانی معماری میان افزا در زمینه های تاریخی شهری در حوزه های معماری، شهرسازی و مرمت در راستای ایجاد هماهنگی بیشتر میان تمامی اجزا است. این مقاله با نگاه ویژه به رویکردها و دیدگاه های جهانی در زمینه ساماندهی ساخت وسازهای جدید در بافت های کهن، سعی در نزدیک شدن به نگرش های اصولی ای دارد که حداقل، از تخریب و ورود آسیب بیشتر به بافت ها و مراکز تاریخی و کهن شهرها جلوگیری نماید. اما از سوی دیگر، رویه ها و رویکردهایی را در ساخت وسازهای جدید متناسب با بافت تاریخی تعیین و تبیین می نماید که به حفظ هویت خاص و تاریخی شهر در محدوده تاریخی منجر می گردد و علاوه بر آن می تواند با سرایت به بخش های جدید شهر، رنگ و بویی از آن هویت و ریشه داری را در بافت جدید و گسترش های نوین شهر، تسری داده و شاید بتواند به رفع بحران هویت در بخش های جدید توسعه های شهری نیز یاری رساند.

کلیدواژه ها:

معماری ، میان افزا ، زمینه تاریخی ، شهرسازی ، مرمت