بررسی راه کارهایی در طراحی فضاهای معماری برای نابینایان

از تعاریف گوناگون معماری به این نتیجه می رسیم که معماری فرآیندی فیزیکی درآمیخته با تفکرات و ایده ها, جهت آفریدن فضاهایی با کاربرد های متفاوت و متناسب با نیازهای انسان است , که باعث ایجاد امنیت , آسایش و بهتر زیستن بشر می شود .در دنیای امروز و با پیشرفت تکنولوژی نیاز گروه های مختلف مردم با جزئیات بیشتری مورد توجه قرار گرفته است . در این میان نابینایان و افراد کم بینا , گروهی هستند که کمتر به آنها پرداخته شده است. متاسفانه تاکید بر طراحی و خلق فضاها بر اساس ادراک بینایی منجر به نادیده گرفتن سایر حواس در معماری فضاها شده است. این موضوع موجب تطبیق نداشتن فضاهای طراحی شده با نیازهای کاربران شده و امکان ایجاد ارتباط بین محیط و اقشار مختلف اجتماع را محدود نموده است. چراکه تمهیدات زیادی نسبت به بقیه افراد در طراحی داخلی بناها وطراحی عمومی برایشان دیده نشده و حضور آنها در جامعه را با موانع زیادی روبرو کرده است. برای درک بهتر نابینا از محیط اطراف, طراحی محیط باید به گونه ای باشد که بدون استفاده از حس بینایی تشخیص فضا، درک فضا و جهت یابی برای وی امکانپذیر باشد. در این پژوهش بر اساس روش توصیفی - تحلیلی , هدف اینست که با بررسی نیاز ها و ادراک مبتنی بر حواس سالم نابینایان , الگوها و ضوابط موجود در طراحی و تشریح معیار های فضایی , به تحلیل راهکارهایی برای راحتی و درک بیشتر این دسته از افراد در فضاهای عمومی بپردازیم . امید است نتیجه به دست آمده گامی موثر در بالابردن کیفیت طراحی فضاهای مخصوص این افراد باشد.

کلیدواژه ها:

ادراک نابینایان ، معماری ، ضوابط و استانداردها ، معیارهای فضایی