گفتمان بدن و هویت روزمره با نظر به ثتویت دکارتی و آثار ساموئل بکت

آدمی در طول تاریخ از ابزار گوناگون جهت برقراری ارتباط با دیگری استفاده کرده است و در خلال آن به نمایش هویت خود در مقابل همین دیگری پرداخته است. این مقاله بر آن است تا ضمن تبیین ثنویت دکارتی و تاثیری که ساموئل بکت نمایشنامه نویس منتسب به جریان تئاتر ابزورد از آن گرفته است، نشان دهد که انحاء مختلف حضور بدن در آثار بکت گویای آن است که وی با خلق زبان تازه ای برای بدن انسان در پی رفع کاستی های زبان مراوردات روزمره برآمده است. در واقع حضور بدن به معنای نمایش بدن و اجزای مختلف آن در قامت شخصیت های فرتوت، بیمارگونه و عمدتا معلول و مشابه در آثار ساموئل بکت است که تلاشی است از سوی این متفکر بزرگ تا نشان دهد آدمی نه تنها آمیزه ای است از جسم و روح (ثنویت دکارتی) بلکه فراتر از آن، بدن انسان و نمایش آن به انحاء گوناگون فرصتی است برای وی تا بتواند کاستی های زبان محاوره را رفع کرده و نیز هویت تازه ای از خود در گفتگوهای روزمره بر جای بگذارد. در نتیجه ی مطالعه ی ثنویت دکارتی و حضور بدن در آثار ساموئل بکت می توان گفت که بکت اگرچه متاثر از دکارت است، اما هیچ گاه بدن انسان را طفیل روح نمی داند. بلکه نمایش بدن را همچون دستمایه ای قلمداد می کند که با تمام کاستی ها و نواقص و محرومیت ها و معلولیت هایی که دارد، می تواند در جهت رفع نواقص روح و نیز کاستی های زبان روزمره در جهت برقراری ارتباط اقدام کند و از این رو هویت تازه ای از انسان را به نمایش می گذارد.

کلیدواژه ها:

ثنویت دکارتی ، ساموئل بکت ، گفتمان بدن ، هویت روزمره.