تکنیک های اوریگامی در تعامل معماری سازه و کاربرد آن

همواره در طول تاریخ مفهوم انعطاف پذیری که از مفاهیمی پایه ای و اساسی در شکل گیری معماری بوده است، کمتر در بحث کالبد و فرم حضور داشته و بیشتر در طرح پلان های آزاد نمود یافته است. شاید چرایی این موضوع را بتوان در ضعف توانایی سازه ای در ایجاد انعطاف مناسب در توسعه کالبدی جستجو نمود. در این راستا سیستم های اوریگامی به عنوان تکنیک باستانی تازدن کاغذ و تقویت مشخصات هندسی بسیار مورد توجه مهندسین سازه و معمار قرار گرفت که می توان به کمک آن با تکینک های ساده ای از سطوح ساده به سطوحی منعطف و پیچیده و از سطوح دوبعدی به ساختارهایی فضایی و بالعکس دست یافت. شناخت مناسب اوریگامی و قابلیت انعطاف پذیری، پویایی و تحرک پذیری سازه و کالبد در حال حاضر که هر روزه شاهد تحولات نوینی در عرصه علم و فناوری هستیم بر روند خلق فضاها و سازه های منعطف و پاسخگو بر اساس الگوها و شاخصه های مبتنی بر نیارهای محیطی و روانی انسانی بسیار موثر است. دامنه کاربرد اوریگامی بسیار گسترده است، دراین مقاله ایتدا به بررسی و مروری بر تکامل و توسعه اوریگامی در معماری همچون معماری بیومیمتیک ، معماری قابل انتقال، معماری ایستا، معماری جنبشی، معماری پاسخگو و واکنشی و معماری قابل بازیافت پرداخته شده و در ادامه نقش متقابل سازه معماری در این تکنیک مورد تجزیه تحلیل قرار گرفته و آخرین تحقیقات انجام شده تا سال ۲۰۲۱ در سازه های نوین مبتنی بر تکنیک های اوریگامی مورد بررسی قرار گرفته. نتایج حاصل نشان می دهد که اوریگامی ضمن تغییر در فضاهای رفتاری زندگی، بسترساز طراحان جهت مطالعه و ایجاد امکانات جدید معماری در توسعه ی فن آوری کنونی با همکاری سایر رشته های مرتبط خواهد بود.

کلیدواژه ها:

اوریگامی ، الگوهای اوریگامی ، انعطاف پذیری ، ورق های تاشده ، سازه منعطف