انتخاب روش پایدارسازی ترانشه ورودی خط 2 متروی تبریز براساس روش تحلیل سلسله مراتبی

روشهای مختلفی برای پایدار سازی ترانشه ها در خاکهای مختلف وجود دارد که از آن جمله می توان به استفاده از برم، تسلیح ترانشه و پایدار سازی با عناصر سازه ای اشاره کرد. ترانشه ورودی متروی تبریز تا پرتال ورودیTBM حدود 340 متر است. تراز کف تمام شده ترانشه نسبت به سطح زمین در بیشترین ارتفاع حدود 14 - متر می باشد. گود برداری و اجرای 7 متر فوقانی به روش ترانشه باز Open Cut) بوده که دیواره های کناری آن با شیب1H:2V اجراء شده و با یک پوشش شاتکریت محافظت می گردد. از عمق 7 تا 14 متری ، حفاری و اجرا به شکل ترانشه با دیوارهای قائم و با لحاظ نمودن دو بِرم حدود 6 متری در دو طرف ترانشه انجام می گیرد. عرض ترانشه میانی از 13 متر در شروع آن تا 16 متر دربخش انتهایی متغیر می باشد. بررسی های ژئوتکنیکی در محل نشان می دهد که 7 متر ابتدایی، خاک ریز دانه بوده و در ادامه خاک درشت دانه وجود دارد. تراز آب نیز در عمق 8 متری واقع است. جهت انجام تحلیل، مسیر ترانشه به چند قسمت تقسیم شده و هر قسمت جداگانه مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت . ابتدا روشهای مختلف پایدار سازی ترانشه توضیح داده شده و با توجه به شرایط ژئوتکنیکی منطقه سه روش اجرای شمعهای متقاطع ، میخکوبی و استفاده از دیوار دیافراگمی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت

کلیدواژه ها:

متروی خط 2 تبریز ، گود برداری ، پایدار سازی ترانشه ، تحلیل عددی با نرم افزارplaxis