بررسی هیستولوژیک و هیستومرفومتریک استخوان سازی در مجاورت ایمپلنت تیتانیوم با و بدون Bio-oss در فضای مدولاری درشت نی خرگوش

  مقدمه و هدف: امروزه مواد زیست سازگار مختلفی برای بازسازی ضایعات استخوانی ارائه شده اند، یکی از این مواد Bio-oss است که به عنوان یک جایگزین استخوان استفاده می شود. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی عملکرد این ماده در فضای مدولاری استخوان درشت نی خرگوش در کنار ایمپلنت تیتانیوم انجام گرفت.     مواد و روش ها: در این مطالعه، ۱۲ خرگوش سفید نیوزیلندی انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه شاهد و مورد تقسیم شدند. این گروه ها براساس فواصل زمانی خاص، به دو زیر گروه ۳ تایی تقسیم شدند. در هر خرگوش، سوراخی به قطر ایمپلنت در بخش فوقانی درشت نی با مته ایجاد شد. در گروه مورد، حفره، با Bio-oss پر و سپس کاشت ایمپلنت انجام گرفت. در گروه شاهد، تنها از ایمپلنت استفاده شد. با گذشت ۸ و۱۶ هفته. نمونه های استخوانی با روش Undecalcified Resin Section آماده و مورد ارزیابی هیستولوژیک، هیستومورفومتریک و آماری قرار گرفتند.     نتایج: پس از ۸ هفته، در گروه شاهد، میانگین اتصال ایمپلنت به استخوان ( BIC ) و نسبت سطح استخوان نابالغ به سطح کل استخوان جدید به ترتیب به ۳/۵ درصد و ۳/۹۴ درصد و در گروه مورد، به ۴/۲۱ درصد و ۷/۸۴ رسید. پس از ۱۶ هفته، متغیرهای ذکر شده فوق، به ترتیب درگروه شاهد به ۷/۹ درصد و۶/۷۳ درصد و در گروه مورد به ۴/۴۹ درصد ( p < ۰.۰۰۵ ) و۷/۵۱درصد( p < ۰.۰۵ ) رسید.     نتیجه گیری: Bio-oss ، قدرت استخوان سازی در فضای مدولاری استخوان درشت نی را دارد و سبب پایداری ایمپلنت می شود.

کلیدواژه ها:

بایواوس ، ایمپلنت تیتانیوم ، فضای داخل مدولا ، هیستولوژی ، هیستومورفومتری