مقایسه سطح آدرنومدولین ادرار در کودکان مبتلا به پیلونفریت حاد و کودکان سالم

مقدمه و هدف: آدرنومدولین (AM) نوعی پپتید است که تولید آن در پروسه­های التهابی تحریک­می شود؛ این ماده در بسیاری از سلول­های بدن، نظیر سلول­های عضلات صاف عروق، اندوتلیال، فیبروبلاست، میوسیت­های قلبی، سلول­های اپیتلیال و سلول های سرطانی تولید شده، در صورت بروز التهاب در سیستم ادراری نیز افزایش­می­یابد. در این مطالعه، مقادیر ادراری AM در ادرار کودکان مبتلا به پیلونفریت با  گروه شاهد مقایسه­شد. مواد و روش ها: در یک مطالعه مورد شاهدی، ۳۱ کودک مبتلا به پیلونفریت (گروه مورد) و ۳۰ کودک سالم (گروه شاهد) بررسی­شدند. مقادیر ادراری AM افراد تحت مطالعه با استفاده از روش High Performance Liquid Chromatography (HPLC) اندازه­گیری و نتایج به­دست­آمده از دو گروه با یکدیگر مقایسه­شد؛ در نتایج، نسبت آدرنومدولین به کراتینین ادرار ثبت شد؛ همچنین مقادیر آدرنومدولین به کراتینین ادرار در گروه مورد قبل و پس از درمان مقایسه­شدند. نتایج: نسبت آدرنومدولین به کراتینین ادرار در گروه مورد ۴/۱۱۹±۳/۶۱ و در گروه شاهد ۴/۱۱±۲۶/۴ (۰۱۲/۰P=) بود. بعد از درمان پیلونفریت، مقادیر نسبت مذکور در گروه مورد به ۹/۲۱±۱/۱۳ رسید که نسبت به قبل از درمان، تفاوتی معنی­دار را نشان­داد. ضریب همبستگی AM ادراری و تعداد سلول­های سفید خون ۲۵۲/۰ (۱۷۱/۰P=) بود و همچنین مقادیر AM ادرار در بیمارانی که CRP < sup>+۴ داشتند ۱۷۴۸±۱۸۹۶ و در بیماران دارای CRP < /span> منفی ۴۷۷±۳۹۱ بود که اختلافی معنی­دار را نشان­می­داد.  نتیجه­گیری: طی پیلونفریت AM ادرار افزایش­می­یابد که می­تواند در تشخیص بیماری کمک کننده باشد.

کلیدواژه ها:

آدرنومدولین ، کراتینین ، ادرار ، پیلونفریت ، کودکان