مطالعه تاثیر شفافیت گزارشگری مالی بر رابطه بین نقد شوندگی سهام و هزینه بدهی

افزایش سطح افشا، احتمال عدم تقارن اطلاعاتی را کاهش میدهد. این امر با کاهش هزینه های نمایندگی و کاهش ریسک عدم اطمینان، موجب کمتر شدن هزینه بدهی میشود. همچنین گزارش سودهای غیرواقعی به افزایش ریسک تخصیص ناکارآمد منابع شرکت میانجامد و دورنمای شرکت را با ابهام روبه رو میکند. هدف این مطالعه یافتن تاثیر شفافیت گزارشگری مالی بر رابطه بین نقدشوندگی سهام و هزینه بدهی است. بدین منظور سه فرضیه تدوین که در این فرضیه ها به ترتیب شفافیت گزارشگری مالی متغیر تعدیلگر، نقدشوندگی متغیر مستقل و هزینه بدهی متغیر وابسته میباشد. جامعه آماری پژوهش شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران و نمونه مورد مطالعه، شامل ۱۴۸ شرکت پذیرفته شده طی سالهای ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۴ است. روش پژوهش توصیفی- پیمایشی و از نظر ارتباط بین متغیرها ترکیبی از علی-همبستگی است و از نظر هدف کاربردی و از لحاظ رخداد، پس رویدادی است. برای پردازش و آزمون فرضیه ها از روش رگرسیونی و داده های تابلویی و همچنین مدل اثرات ثابت استفاده شده است. نتایج بهدست آمده برای فرضیه های پژوهش نشان میدهد که نقدشوندگی سهام با هزینه بدهی رابطه منفی و معناداری دارد و شفافیت گزارشگری مالی بر هزینه بدهی تاثیر منفی و معناداری دارد. تاثیر شفافیت گزارشگری مالی بر رابطه بین نقدشوندگی سهام و هزینه بدهی تاثیر منفی و معناداری دارد. در نهایت پیشنهاد میشود که با افزایش سطح افشا، عدم تقارن اطلاعاتی کاهش یافته و نقدشوندگی سهام افزایش و امکان دستیابی به اطلاعات نهانی شرکتها برای سرمایهگذاران آگاه کمتر میشود لذا سرمایه گذاران میتوانند شرکتهای با شفافیت بیشتر اطلاعات مالی را جهت سرمایه گذاری ترجیح دهند.

کلیدواژه ها:

نقدشوندگی سهام ، شفافیت گزارشگری مالی ، هزینه بدهی