اثربخشی آموزش تاب آوری بر سلامت روانشناختی و سازگاری شغلی پرستاران

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش تاب آوری بر سلامت روانشناختی و سازگاری شغلی پرستاران انجام شد. طرح پژوهش نیمه آزمایشی با دو گروه آزمایش و کنترل و مراحل پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان پرستار شاغل در بیمارستان امام علی(ع) شهر کرمانشاه در سال ۱۳۹۹ بود، که با روش نمونه گیری در دسترس (داوطلبانه) تعداد ۳۰ نفر انتخاب و به شیوه تصادفی سازی در دو گروه ۱۵ نفری گمارش شدند. گروه آزمایش ۱۰ جلسه آموزش تاب آوری را دریافت کرد اما برای گروه کنترل این برنامه ارائه نشد. داده ها با پرسشنامه سازگاری شغلی-دیویس و لافکویست (۱۹۸۴) و پرسشنامه کیفیت زندگی-سازمان بهداشت جهانی (۱۹۹۶) گردآوری و با روشهای آمار توصیفی، آزمون پیش فرض های آمار پارامتریک و تحلیل کواریانس تحلیل شد. نتایج نشان داد که برنامه آموزش تاب آوری بر بهبود نمرات سازگاری شغلی و ابعاد آن دربین افراد گروه آزمایش در دوره پس آزمون اثرات مثبتی داشته است اما تغییر محسوسی در نمره سازگاری شغلی افراد گروه کنترل مشاهده نشد. همچنین، نتایج نشان داد در دوره پس آزمون بین میانگین نمرات سلامت روانشناختی آزمودنیهای دو گروه از نظر آماری تفاوت معناداری وجود دارد .(P<۰/۰۵) با توجه به اثربخشی آموزش برنامه تاب آوری بر سازه های شغلی و سلامت روانشناختی پرستاران، لازم است آموزش تاب آوری در برنامه آموزش ضمن خدمت پرستاران گنجانده شود.

کلیدواژه ها:

آموزش تاب آوری ، کیفیت زندگی ، سازگاری شغلی ، پرستاران.