آثار و پیامدهای افزایش تراکم جمعیتی و تاثیر نامطلوب آن در سکونتگاه محیط شهری

لانگو ماریو معتقد است که خزش شهری از ویژگی‎های شناخته شده بیشتر شهرهای کشورهای در حال توسعه است، در این کشورها فرآیند شهرنشینی با تاخیر صورت گرفته و در جریان آن، نفوذ سنتی و قوی شهرهای بزرگ‎تر و سرمایه‎داری با الگوی کاملا متمرکز، ظاهرا مقررات شهری را نادیده گرفته و موجب گسترش افقی بیش از حد شهرها شده استم مهاجرپذیری و رشد کلان شهر ها همواره ملازم با دگرگونی‎های عمده‎ در نواحی پیرامونی آن ها است. تجربیات داخلی، ملی و فرا ملی نشان می دهد که رشد جمعیت به افزایش توانایی کشور نمی انجامد. این نگرش یا تطبیقی غیر علمی با کشورهایی که کاملا شرایط متفاوتی دارند، یا ملهم از رویکرد مبتنی بر برنامه ریزی مرکزی برای همه مردم از جانب دولت است و یا انعکاس نوعی ملی گرایی افراطی است. طی چند دهه اخیر رشد بی رویه جمعیت ایران، از عمده ترین معضلات کشور به شمار می آید و یکی از بارزترین مسایل ناشی از آن، مسایل جمعیتی، اقتصادی، اجتماعی و وضعیت مسکن در سطح ملی است، که این مسیله با توجه به مهاجرت های بی رویه از روستا به شهرها روز به روز حادتر شده که این امر خود سبب ایجاد مسایل مالی و مشکلات متعدد و گاه غیرقابل جبرانی شده است. این پدیده نه تنها سیاستهای شهرسازی را بطور وسیعی تحت الشعاع قرار داده، بلکه تبعات حاصل از آن در تشدید مسایل اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، مدیریتی و محیط زیستی جوامع، نقش اساسی داشته است. هدف مقاله حاضر آثار و پیامدهای افزایش تراکم جمعیتی و تاثیر نامطلوب آن در سکونتگاه محیط شهری با روش توصیفی می باشد. نتایج نشان می دهد رشد بی رویه جمعیتی اثرات زیانباری را به کشور تحمیل می کند که توجه نکردن به رشد بی رویه جمعیت ممکن به حدی انفجار جمعیت برسد که دیگر کنترل کردن آن ممکن نخواهد بود. بسیاری از معضلات شهرها ناشی از همین مسئله یا به عبارتی جمعیت است؛ ترافیک، آلودگی، فقر، دستفروشی، بزه، حتی نگرانی از وقوع حوادث طبیعی چون زلزله است.

کلیدواژه ها:

رشد جمعیتی ، تراکم جمعیتی ، محیط شهری