بررسی تاثیر مواد افزودنی مختلف روی ماندگاری مخمر Pichia guilliermondii در حامل های پودری و کارایی آنها در کنترل کپک آبی سیب

در این مطالعه تاثیر سه ماده افزوده سوکروز، آلجینات سدیم و صمغ عربی روی پایداری سلول های مخمر Pichia guilliermondiiدر فرمولاسیون های پودری مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. سلول های مخمر پس از تکثیر در محیط کشت ملاس نیشکر با حامل های پودری تالک، کائولین، سبوس گندم و سبوس برنج و مواد افزوده مختلف شامل سوکروز، صمغ عربی و سدیم آلجینات مخلوط شدند. جمعیت مخمر در ۱۶ فرموله تهیه شده طی دوره شش ماهه مورد بررسی قرار گرفت. در پایان دوره شش ماهه نگهداری در دمای ۴ درجه سانتی گراد، بیشترین جمعیت سلول زنده مخمر در هر گرم فرمولاسیون با تعداد۱۰۱۱×۴/۱ و ۱۰۱۰×۵/۶ به ترتیب در فرمولاسیون های شماره ۱۱(سبوس گندم همراه با صمغ عربی) و ۱۵ (سبوس گندم همراه با سوکروز) و کمترین جمعیت سلول زنده مخمر با تعداد۱۰۷×۶/۷ سلول در فرمولاسیون شماره ۲ (کائولین) دیده شد. در فرمولاسیون های نگهداری شده در ۲۴ درجه سانتی گراد نیز بیشترین جمعیت سلول زنده مخمر با تعداد ۱۰۱۰×۵/۶ در فرمولاسیون شماره ۱۵ مشاهده شد. در دمای ۲۴ درجه نیز کمترین تعداد سلول زنده در فرمولاسیون شماره ۲ مشاهده گردید. در بررسی اثر فرمولاسیون در کنترل بیماری کپک آبی سیب در شرایط انبار نتایجقابل قبولی حاصل شد. در بررسی کارایی فرمولاسیون های نگهداری شده در هر دو دمای ۴ و۲۴ درجه سانتی گراد، بیشترین کاهش مساحت لکه بیماری روی میوه سیب با کاربرد فرمولاسیون شماره ۱۵ دارای سوکروز و سبوس گندم مشاهده شد. تحقیق حاضر نشان داد که نوع و مقدار مواد به کار رفته در فرمولاسیون باعث حفظ قدرت حیات و کارایی جدایه آنتاگونیست در طی مدت انبارداری شده و موجب حفظ شدت اثر آن در کنترل بیماری در شرایط انبار می شود.

کلیدواژه ها:

فرمولاسیون ، Penicillium expansum ، مواد حامل ، کنترل بیولوژیک