تبیین مدل ارتقا رابطه کارگر و محیط صنعتی از منظر معیارهای معماری

زمینه و هدف: رضایت شغلی و ارتقای کارایی کارکنان به دلیل ارتباط مستقیم با عوامل فردی و محیطی، از مهم ترین مباحث در بهینه سازی محیط صنعتی می باشد. از آنجایی که اهرم اصلی کاهش یا افزایش بهره وری، منابع انسانی است، یکی از مسایلی که مدیران پیشرو را در دهه های آینده درگیر خود خواهد ساخت، تلاش برای افزایش بهره وری کارکنان است. با توجه به واگذاری برخی از امور محیط های کار به بخش خصوصی و عدم نظارت بهداشتی کافی، در مواردی شاهد افزایش این نابسامانی در کشور نیز هستیم. محیط فیزیکی مصنوع، به صورت مستقیم و غیرمستقیم بر سلامت روانی اثر می گذارد  و بدین معناست که محیط فیزیکی مثل محل سکونت و محل کار از مهم ترین مکان ها برای زندگی انسان است و برخی از اثرات روان شناختی آن ناشناخته مانده است. هدف از این تحقیق تبیین مدل بهینه سازی رابطه کارگر و محیط صنعتی از طریق معیارهای معماری است. تحقیق حاضر یک تحقیق کاربردی از نوع اکتشافی است. روش ­کار: در این تحقیق از طریق مصاحبه به جمع آوری نظرات پرداخته شد. سپس با استفاده از روش گراندد تئوری و کدگذاری باز، محوری و انتخابی مدل مورد نظر توسعه داده شد. در ادامه با استفاده از بارهای عاملی در تحلیل عاملی تاییدی به بررسی اعتبار گویه ها با نرم افزار LISREL پرداخته شد.   یافته ها: نشان داد شاخص هایی همچون ارگونومی محیطی و فیزیکی، کنتراست بصری فضا، روان شناسی محیط، تفکیک عملی فضا، توجه به عامل صدا و رنگ در این میان تاثیرگذار هستند.   نتیجه گیری: آسایش روان شناختی جنبه اجتناب ناپذیری در مطالعات رضایت کاربر است. این یافته ها به طراحان، معماران، برنامه ریزان و مدیران تسهیلات کمک می کند تا اصول طراحی محیط کار را توسعه دهند.

کلیدواژه ها:

labor ، industry ، architecture ، job satisfaction ، environmental psychology ، کارگر ، صنعت ، معماری ، رضایت شغلی ، روان شناسی محیط