جرم سرقت در قانون مجازات جرایم نیروهای مسلح ایران

جرم سرقت از جمله جرایم مهم علیه اموال و مالکیت اشخاص است که از همان ابتدای پیدایش مفهوم آن مالکیت در میان جوامع بشری مبتلا بوده و معمولا مجازات سختی هم برای مرتکبین آن در جوامع قبایل و ادیان مختلف علی الخصوص دین اسلام پیش بینی شده است . جرم سرقت به لحاظ وسیله، زمان و کیفیت ارتکاب به اقسام مختلفی قابل تقسیم استز که مهم ترین و خطر ناک ترین آن جرم سرقت مسلحانه می باشد، استفاده از ابزاری به نام سلاح شرط اصلی برای وقوع جرم مزبور محسوب می شود. در خصوص مبانی جرم انگاری سرقت های مسلحانه باید بگوئیم که، با توجه به این قوانین جزایی ایران با اقتباس از قوانین جزایی اسلام است فلذا مبنای جرم انگاری بیشتر دفاع از مال و مالکیت اشخاص بوده که نتیجه آن حمایت از نظم عمومی ، رعایت عدالت و حمایت از بزه دیده می باشد. با توجه به اصلا قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۷۵ ضروری بنظر می رسد که نسبت به بررسی جرم سرقت مسلحانه در این قانون اقدام شود، بر اساس ماده ۲۸۱ «قانون مجازات اسلامی» مصوب سال ۱۳۹۲، که جایگزین ماده ۱۸۵ «قانون مجازات اسلامی» مصوب سال ۱۳۷۰، شده است راهزنان، سارقان و قاچاقچیانی که دست به سلاح ببرند و موجب سلب امنیت مردم و راه ها شوند محاربند» به نظر می رسد که این ماده شامل کلیه افرادی نیز خواهد شد که در اجرای یک طرح مشترک و هماهنگ در باندهای سرقت، راهزنی و قاچاق مسلحانه شرکت دارند، هرچند که تنها تعدادی از افراد باند در صحنه عملیات دست به سلاح برده باشند. این تحقیق مطابق با شیوه اغلب رشته های علوم انسانی توصیفی و تحلیلی می باشد، با توجه به سوالات و فرضیات مطرح شده در پایان چنین می توان نتیجه گیری نمود که سرقت های مشدد با توجه به ویژگی های زمانی و مکانی یا نوع مال مسروقه مانند سرقت مقرون به آزار، راهزنی، سرقت مسلحانه شبانه ، کیف زنی و جیب بری ز، سرقت از مناطق آسیب دیده، سرقت وسایل و متعلقات تاسیسات عمومی از سرقت های ساده متمایز می گردند .

کلیدواژه ها:

سرقت ، مشدد ، حقوق کیفری ، فقه امامیه