نقش ورزش در گسترش مناسبات بینالمللی جمهوری اسلامی ایران (۱۳۹۲-۱۳۷۶)

در این پژوهش، به بررسی نقش ورزش در گسترش مناسبات بینالمللی جمهوری اسلامی ایران طی سالهای ۱۳۷۶-۱۳۹۲ پرداخته شده است. روش تحقیق مورد استفاده، تحلیلی- توصیفی بوده و اطلاعات مورد نیاز، با استفاده از مطالعات کتابخانهای و ابزار پرسشنامه محقق ساخته و مصاحبه گردآوری شده است. در بخش پرسشنامه، جامعه آماری شامل مدیران ورزشی، صاحبان کرسیهای بینالمللی ورزشی، ورزشکاران ملی و قهرمانان و کارشناسان ورزشی و بینالمللی و در بخش مصاحبه شامل مدیران ورزشی و صاحبان کرسیهای بینالمللی ورزشی بوده و روش نمونهگیری به صورت هدفمند و غیر احتمالی اعمال گردیده است. روایی صوری و محتوایی پرسشنامه محقق ساخته، مورد تایید قرار گرفته و همچنین برای بررسی پایایی پرسشنامه، بر اساس داده های گردآوری شده از معیار آلفای کرونباخ استفاده شده است، مقدار ضریب آلفای کرونباخ برابر با ۸۹/۰ به دست آمده که نشان از پایایی مناسب پرسشنامه است. دادههای گردآوری شده از طریق پرسشنامه نیز توسط نرمافزار SPSS مورد پردازش قرار گرفت. همچنین از آزمون تی دو نمونهای استفاده شده است. مطالعات اولیه پیرامون مباحث نظری موضوع در حوزه ورزش، سیاست و روابط بین الملل در سطح کلان و نیز سیاست خارجی کشور طی این سالها صورت گرفته و سپس به بررسی نقش ورزش در عرصه روابط و مناسبات بینالمللی ایران(تفکیک شده در دوره ۱۳۷۶-۱۳۸۴ و ۱۳۸۴-۱۳۹۲) پرداخته شده است. یافتههای پژوهش نشاندهنده تاکید و توجه بیشتر به نقش ورزش در توسعه روابط دوستانه و گسترش همکاریها با سایر کشورها و سازمانهای بینالمللی در دوره اول مورد بحث(سالهای۱۳۷۶-۱۳۸۴) به دلیل نقش عوامل فرهنگی، قدرت نرم و تعامل در سیاست خارجی و توجه به ورزش به عنوان ابزاری در جهت ارتقای پرستیژ بینالمللی کشور با کسب موفقیتها و افتخارات در صحنههای ورزشی بینالمللی و نمایش قدرت در دوره دوم مورد بحث(سالهای ۱۳۸۴-۱۳۹۲) است.  

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: ورزش ، روابط بینالملل ، گسترش همکاریها ، دیپلماسی ورزشی ، پرستیژ بینالمللی ، مجامع و نهادهای بینالمللی ورزشی