نقش شبکه های اجتماعی مجازی در جامعه پذیری سیاسی جوانان شهر تهران با تاکید بر اعتماد رسانه ای

یکی از مهمترین کارویژه­های دولت­ها، حفظ، نگهداشت و انتقال ارزش های سیاسی حاکم بر جامعه می­باشد که این مهم از طریق عوامل مختلفی از جمله شبکه های اجتماعی مجازی محقق می شود. جوانان به عنوان مهمترین قشر استفاده کننده از شبکه­های اجتماعی مجازی، در یکی از حساس ترین مراحل سنی جامعه پذیری سیاسی قرار دارند. با توجه به نتایج تحقیقات موجود، وضعیت جامعه­پذیری سیاسی در بین جوانان ایرانی، کمتر از متوسط و میانگین جامعه می­باشد. بنابراین بررسی نقش عوامل موثر بر جامعه­پذیری سیاسی جوانان، با تاکید بر مطالعه نقش شبکه­های مجازی، هدف این پژوهش است.  اساس چارچوب نظری این تحقیق تلفیقی از نظریه گیدنز، آلموند و پاول، ایزابل آنگ و الهیو کاتز و ...       می­باشد. روش تحقیق بنا بر ماهیت داده­های به دست آمده،  جزو تحقیقات پیمایشی و شیوه­  نمونه­گیری، تصادفی خوشه ای چندمرحله­ای است و حجم نمونه­ از طریق فرمول کوکران محاسبه شده است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که اعتماد رسانه­ای به عنوان تاثیرگذارترین متغیر بر روی جامعه­پذیری سیاسی با میزان اثر ۴۵۲/۰ و متغیر میزان استفاده از فضای مجازی با ۲۵۹/۰ و متغیر سابقه استفاده از فضای مجازی با۱۶۰/۰ بر روی متغیر جامعه­پذیری سیاسی تاثیرگذار بوده­اند، ولی تاثیر متغیرهای زمینه­ای و متغیر پایگاه اقتصادی- اجتماعی معنادار نبوده است. به علاوه، یافته­ها نشان می­دهند که شبکه­های اجتماعی مجازی در راستای جامعه­پذیری سیاسی غیررسمی عمل می­نمایند. بنابراین پیشنهاد می­شود در راستای دفاع از فرهنگ سیاسی رسمی کشور، نقش دولت در مدیریت و کنترل فضای مجازی فعالانه تر و پررنگ­تر گردد

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: جامعه پذیری سیاسی ، فضای سایبری ، شبکه های اجتماعی مجازی و اعتماد رسانه ای