بررسی توزیع پارکهای شهری بر اساس شاخصهای دسترسی مکانی به منظور سنجش عدالت فضایی

تحقق عدالت فضایی منوط به وجود تسهیلات شهری و توزیع عادلانه آنها در فضای شهری و دسترسی آسان شهروندان به آن میباشد. با بررسی میزان نابرابریها در توزیع خدمات و شناسایی الگوی فضایی بی عدالتی در سطح شهر میتوان پی برد که کدام یک از خدمات در وضعیت نامناسب تری است و بی عدالتی ها در کدام بخش و محله شهری تمرکز یافته اند. با توجه به عملکرد زیست محیطی، کالبدی و اجتماعی پارک و فضاهای سبز، در این تحقیق به بررسی میزان پراکنش پارکها و فضاهای سبز شهر زنجان پرداخته شده است. شاخص دسترسی مکانی با روش حوزه پوشش شناور دومرحله ای((۲SFCA مبتنی بر عرضه و تقاضا و فاصله تحت شبکه با استفاده از ماتریس هزینه مبدا- مقصد در سطح بلوک و منطقه، در سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) به دست آمده است. نتایج تجزیه و تحلیلها نشان داد که در توزیع پارکها با توجه به مساحت پارکها و همچنین جمعیت بلوکها در سطح شهر نابرابری وجود دارد بدین ترتیب که مرکز و شرق شهر دارای کمبود میباشد. منطقه ۱ دارای بالاترین میانگین دسترسی ۰/۰۰۰۲۸۶ و منطقه ۳ دارای پایین ترین میانگین دسترسی ۰/۰۰۰۱۱۳ ست. در مرکز شهر زنجان میتوان این کمبود را به بافت تاریخی و سنتی شهر نسبت داد ولی در شرق شهر که منطقه نسبتا نوساز و در حال گسترش شهر میباشد، این کمبود قابل توجه است.با در نظر گرفتن اهمیت فضای سبز و پارک، توجه به نتایج برای ارتقاء کیفیت زندگی و افزایش فضای سبز در شهر ضروری است.

کلیدواژه ها:

دسترسی مکانی ، GIS ، روش حوزه پوشش شناور دو مرحله ای ، پارک