ارزیابی رابطه بین پایداری مناطق روستایی و توسعه گردشگری روستایی با تعدیل‎گری درک مردم بومی در روستای قلات شیراز

همواره مردم بومی مناطق روستایی، نقش بسیار مهمی در تصمیم گیری های توسعه گردشگری روستایی دارند؛ به گونه ای که به عنوان یکی از اصول توسعه پایدار گردشگری شناخته می شوند؛ بنابراین، درک مردم بومی نسبت به توسعه گردشگری روستایی به مدیران و سیاست گذاران گردشگری در تصمیم گیری بهتر کمک می کند. در این راستا، هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین پایداری مناطق روستایی و توسعه گردشگری روستایی با تعدیل‎گری درک مردم بومی است. جامعه آماری پژوهش، مردم محلی منطقه قلات شیراز است. بدین منظور، نمونه ای برابر با ۳۸۵ نفر بر اساس جدول مورگان و با روش نمونه‎گیری در دسترس انتخاب شد. داده‎ها با استفاده از پرسش‎نامه گرد‎آوری شد. پایایی پرسش‎نامه با استفاده از آلفای کرونباخ و پایایی مرکب و روایی آن با استفاده از روایی هم گرا و واگرا مورد سنجش قرار گرفت. به منظور دستیابی به اهداف پژوهش، از رویکرد کمترین مربعات جزئی و مدل معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج نشان داد بدون در نظر گرفتن درک مردم بومی به عنوان متغیر تعدیل‎گر، پایداری عمومی منطقه رابطه مثبت و معنی داری با توسعه گردشگری روستایی دارد و رابطه معنی دار همه ابعاد پایداری با توسعه گردشگری روستایی تایید شده است؛ ولی با ورود متغیر درک مردم بومی به مدل ساختاری، از لحاظ اقتصادی دیدگاه مردم محلی نسبت به توسعه گردشگری مثبت نبوده است. از نگاه مردم بومی، جنبه های مثبت اقتصادی گردشگری قابل توجه نبوده و آثار منفی محیطی منطقه قلات با ورود گردشگر بیشتر شده است.  

کلیدواژه ها:

تعدیل‎گری ، پایداری ، کمترین مربعات جزئی