تجلی نگرش بیوفیلیک در طراحی مجتمع های مسکونی پایدار در معماری بومی و اقلیمی کلان شهر تبریز

تحول صنعتی زندگی انسان را از زندگی در طبیعت به زندگی در شهرها کشانیده. در دنیای کنونی افزایش بیرویه جمعیت شهرها از یکسو و توسعه بیضابطه از سوی دیگر و همچنین صنعتی شدن بدون توجه به آسایش و سلامت افراد در فضاهای مسکونی، جوامع بشری را در معرض بحران قرار داده است. با توجه به اینکه مسکن به عنوان یکی از پدیده های واقعی از نخستین مسایلی است که بشر همواره برای دگرگونی مناسب و معقول آن در تلاش است و هدف از ساخت مسکن فقط تولید نیست بلکه کاربری آن مدنظر است؛ و کیفیت نقش مهمی را در کسب رضایت متقاضیان مسکن دارد. ارتقای کیفیت مجتمعهای مسکونی با توسعه پایدار که نیازهای اکنون را به گونه ایی برطرف کند که توان نسل های بعدی را جهت تامین نیاز، کاهش ندهد. برای این منظور لازم است که بهره برداری از طبیعت و منابع طبیعی تا حد امکان کاهش یافته و آلاینده های محیطی و پسماندهای ناشی از ساختمان سازی بگونه ای مدیریت شوند که چرخه حیات مختل نشود،ولی در کلانشهری همچون تبریز با توجه به توسعه و گسترش شهر اصلا به موضوع پر اهمیت معماری بیوفیلیک در ساختمانها پرداخته نشده است. در این مقاله از روش تحلیلی-توصیفی استفاده شده است و نتایج حاکی از آن است که با احداث ساختمان های مسکونی با الهام از فن آوری هوشمند آفرینش در طبیعت به عنوان جزیی از محیط زیست، می توان تنش های موجود را تحت عنوان معماری بیوفیلیک هموار کرد.

کلیدواژه ها:

بیوفیلیک ، پایدار ، مجتمع های مسکونی ، تبریز