بررسی پیامدهای حاشیه نشینی بر کودکان

حاشیه نشینی در واقع حاصل و پرورانده مشکلات اجتماعی و ساختار است که عمدتا بر اثر جریان سریع مهاجرت از شهرها به روستا اتفاق می افتد این پدیده اجتماعی در کشورهای توسعه نیافته پررنگ تر است و در فرآیند مدیریت شهری تاثیرات منفی بیشتری دارد. در ایران نیز تشکیل مناطق حاشیه نشینی در تهران و برخی از شهرهای کشور به سال های ۱۳۳۰ برمی گردد که از همان حدود تاکنون رشد شتابان یافته و ادامه دارد. انسان برای زندگی اجتماعی نیازمند امنیت جسمی، روحی، اقتصادی و ...است کودکان نیز به علت عدم شناخت از کارکردهای جامعه نیاز به حمایت ها و مراقبت های ویژه دارند و در صورت وجود بسترهای محیطی نامناسب بیشترین خسارت را اعم از مادی و معنوی متحمل می گردند.مطالعات نشان می دهد که نوع و میزان ارتکاب جرایم علیه کودکان در مناطق مختلف متفاوت است بنابراین منطقه زندگی افراد در پیدایش با نوع جرایمی که برای کودکان وارد میشود رابطه دارد این رابطه از آنجا ناشی می شود که اول از مجموعه افرادی که در یک منطقه زندگی می کنند از جهاتی ( فرهنگ ارزشها و باورها و ...) به هم شبیه هستند و از یکدیگر تاثیرمی پذیرند واز سوی دیگر جرایم برای کودکان نیز تابعی از محل زندگی فرد و متغیرهای محیطی پیرامون او می باشد.این مقاله به پیامدهایی که حاشیه نشینی ممکن است برای کودکان وآینده شان به وجود آورد می پردازد و راهکارهایی برای کاهش این پیامدها ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، اسکان غیر رسمی ، کودکان ، آینده