طراحی لبه ساحلی و فضاهای شهری وابسته به آن در جهت ارتقا کیفیت گردشگری شهری (نمونه موردی: لبه ساحلی رودخانه بهمنشیر)

امروزه توجه به امر گردشگری در بسیاری از کشورهای دنیا به عنوان یک عامل درآمدزاحائز اهمیت فراوانی است. بدون تردید یکی از ملزومات مهم در راستای جذب گردشگر، توجه به عناصری همچون شهر و فضاهای شهری با ارزش می باشد که می توانند مکان های مناسبی برای انجام فعالیت های شهری مردم و گردشگران باشند، تا با حضور فعال آنها در فضا، این مکان ها به سوی سرزندگی و پویایی فضایی سوق یابند. در این میان مسیل ها و رودخانه های شهری، به عنوان فضاهای پنهان، فرصت هایی هستند که بی توجه رها شده اند و با توجه به کمبود فضاهای سبز و باز در شهرها و به رغم پتانسیل های فراوانی که دارند استفاده کامل و درخوری از آنها نمی شود. متاسفانه در اغلب شهرهای ایران بطور شایسته به این عامل توجه کافی نشده و عرصه رودخانه ها با پتانسیل های بالا برای کاربری های متناسب با بافت مجاور، بدون استفاده باقی مانده است لذا ضرورت توجه به ارتباط و توازن میان محیط طبیعی و محیط انسان ساخت بیش از پیش احساس می گردد. لبه ساحلی رودخانه بهمنشیر با قرارگیری در مجاورت رودخانه بهمنشیر، مکان مناسبی در جهت جذب گردشگر داخلی و خارجی می باشد. لذا شهر آبادان و در مقیاس فراتر منطقه آزاد اروند با ویژگی های منحصر بفرد و همچنین نزدیکی به دو رودخانه بهمنشیر و اروندرود این امکان را داراست که به همراه ساحل رودخانه در قالب کلیتی واحد، بتواند گامی موثر در راستای ارتقا گردشگری منطقه بردارد. در این تحقیق با بهره گیری از روشی توصیفی-تحلیلی و همچنین روش مقایسه ای، تلاش شده است تا با ایجاد فرصت هایی در جهت برقراری ارتباطی پویا و فعال میان شهر و ساحل در قالب طراحی کناره ساحلی و فضاهای شهری مرتبط با آن نظیر خیابان ساحلی و جداره آن، برای ایجاد لبه ایی فعال و پویا گام برداشت. لذا دستاورد پژوهش تدوین یک سری معیار و رهنمودهای طراحی در سطح طراحی شهری برای ساحل رودخانه بهمنشیر می باشد که به سرزندگی ساحل منجر میشود و حضور هرچه فعال تر گردشگران داخلی و خارجی را به دنبال خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

لبه ساحلی ، رودخانه بهمنشیر ، گردشگر ، فضاهای شهری ، شهرآبادان ، منطقه آزاد اروند