تاثیر تئوبرومین و تئوفیلین برفعالیت آنزیم آنتی اکسیدانی پراکسیداز

گونه های فعال اکسیژن (ROS) در یک سطح فیزیولوژیکی پایین، میتوانند به عنوان یک عامل تاثیرگذار در عملکرد برخی از سیستمهای پیامرسان سلولی مثل بیان ژن و آپوپتوز نقش ایفا کنند. درواقع یک ابزار مهم برای تنظیم تکثیر و تمایز سلولی هستند، اما در غلظت های بالا قابلیت غلبه بر سیستم ایمنی و ایجاد استرس اکسیداتیو را دارند. غلظت هیدروژن پراکسید که یک گونه فعال اکسیژنی محسوب میشود، توسط پراکسیداز به عنوان یک آنزیم آنتی اکسیدانی مهم تنظیم می گردد. این آنزیم واکنش های اکسیداسیون سوبستراهای مختلف را با استفاده از هیدروژن پراکسید، کاتالیز میکند. ازطرفی، نوشیدنیهایی چون قهوه، چای و نوشابه های گازدار که امروزه به صورت معمول در سراسر جهان در رژیم غذایی روزانه ی افراد جایگاهی شناخته شده دارند، حاوی مقادیر بالایی از متیل گزانتین ها ازجمله تئوبرومین و تئوفیلین هستند.بنابراین، در تحقیق حاضر تاثیر تئوبرومین و تئوفیلین بر فعالیت آنزیم پراکسیداز مورد بررسی قرار گرفت. فعالیت پراکسیداز از طریق دنبال کردن جذب محصول رنگی ناشی از اکسایش -۴آمینو آنتی پیرین در طول موج ۵۱۰ نانومتر به مدت ۳ دقیقه، در حضور و عدم حضور تئوبرومین و تئوفیلین اندازه گیری شد. دراین مطالعه مشاهده شد، که هر دو ترکیب فعالیت آنزیم پراکسیداز را مهار میکنند. ازاینرو، سینتیک مهاری پراکسیداز درحضور تئوبرومین و تئوفیلین بررسی و با یکدیگر مقایسه گردید. باتوجه به مقادیر ثابتهای سینتیکی Km و Vmax، درحضور و عدم حضور هریک ازمهارکننده ها، الگوی مهاری برای هردو ترکیب از نوع نارقابتی تشخیص داده شد. براساس نتایج بدست آمده میتوان چنین عنوان نمود، که اگر تئوبرومین و تئوفیلین در دوز بالاتر از نرمال مصرف شوند، احتمالا برعملکرد این آنزیم حیاتی تاثیر سوء داشته و درنتیجه بدن را برای بروز ناهنجاریهایی چون استرس اکسیداتیو مستعدتر میسازند.

کلیدواژه ها:

ROS ، پراکسیداز ، تئوبرومین ، تئوفیلین ، متیل گزانتین.