اهمیت معماری پایدار در مراکز درمانی بیماریهای خاص

نوع طراحی و چگونگی خلق یک اثر معمارانه همواره مورد توجه و اهمیت بشریت بوده است فرم و عملکرد درطرح های معماری دو مقوله مهم بوده اند بیمارستان در اولویت اول طراحی عملکردگرایانه داشته و همچنین از لحاظ روحی و روانی هم در میزان بهبودی بیماران و کادر درمان قابل تاثیر باشد و از طرفی بتواند سلامتی و بهبودی بیماران را به آنان باز گرداند. اما اساس و ماهیت بیمارستان را بستری و استراحت تا زمان بهبود اولیه تشکیل می دهد و ریتم درمان و مراجعات مکرر و مادام العمر مطرح نمی شود در حالی که بیماران خاص با )درمان نگهدارنده ( و ریتم درمانی مواجه هستند.این امر وجه تمایز مراکز بیماری های خاص با واحدهای درمانی را روشنتر می نماید. اثرات نامطلوب ریتم و تکرار را می توان با طراحی پایدار تا حدودی کاست و محیط بیمارستان را شادتر و سرزنده طراحی کرد آنچه که در طی دوره های اخیر سبب گشته نگاه ویژه و جدیدی اضافه بر جنبه هنری و معمارانه شود، تاثیر ساختمان وعملکرد آن بر محیط زیست می باشد. در مرحله دوم که بی اهمیت تر از اولویت اول نمی باشد، آن است که به گونه ای باید این نقش و عملکردی انجام شود که خود سبب آلوده نمودن و به خطر انداختن سلامت محیط، جامعه، منابع انرژی و دیگر ابعاد مطرح شده، نگردد. هدف طراحی پایدار، یافتن راه حلهای معمارانه است که بتواند رفاه و همزیستی را تضمین کند چون بیمارستانها انرژی و آب فراوان مصرف کرده و زباله خطرناک تولید می کنند کنترل آلودگی محیط زیست و استفاده بیشتر از محصولات دوستدار طبیعت نقش مهمی دارد. بیمارستان پایدار باید پیامدهای زیست محیطی را کاهش تا میزان بهبود بیماران را ارتقا دهد. از عوامل تعیین کننده برای رسیدن به این هدف،میتوان از چگونگی مصارف، مدیریتها، سیستم تغذیه، نحوه مدیریت عفونت و زباله های بیمارستانی و...نام برد.

کلیدواژه ها:

بیماری خاص ، معماری ، طراحی پایدار ، محیط زیست ، مراکز درمانی خاص