واکاوی نقش قدرت های منطقه ای در واگرایی سیاسی عراق

حمله آمریکا به عراق و سقوط رژیم دیکتاتوری صدام زمینه ایجاد فضای نسبتا باز سیاسی در را عراق فراهم نمود، اما فقدان یک اقتدار مرکزی موجبات بی ثباتی سیاسی را در این کشور افزایش داد. این امر موجب شد گروه هایی که در دوران دیکتاتوری صدام مجال ظهور نیافته بودند و از طرفی زمینه های واگرایی نیز در بین آن ها به صورت بالقوه وجود داشت، به صورت فعال در عرصه سیاسی عراق حضور یابند. بدیهی است این حضور فعال با حمایت های نرم افزاری و سخت افزاری کشورهای منطقه همراه بوده است. هدف از مقاله حاضر، واکاوی نقش قدرت های منطقه ای در واگرایی گروه های سیاسی عراق پس از صدام است. در همین راستا سوال پژوهش این است که کشورهای منطقه چه نقشی در تشدید واگرایی سیاسی بالقوه در عراق پس از صدام داشته اند؟ فرضیه ای را که در محک آزمایش قرار داده ایم این است که وجود واگرایی بالقوه در بطن مناسبات این گروه ها، زمینه را برای نفوذ و دخالت کشورهای منطقه در تحولات سیاسی عراق افزایش داده است. نوع تحقیق در این پژوهش توصیفی - تحلیلی و چارچوب نظری آن سازه انگاری و طبعا روش گردآوری داده ها نیز اسنادی است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که گروه های سیاسی داخلی در عراق بر پایه برداشت ها و انگاره های هویتی دارای منافع متضاد هستند؛ دراین بین کشورهای منطقه نیز منافع خویش در عراق را بر پایه این انگاره های متضاد بازتعریف می کنند که این امر درنهایت موجبات بی ثباتی سیاسی در عراق را فراهم می کند.

کلیدواژه ها:

ایران ، تحولات عراق ، سازه انگاری ، واگرایی سیاسی ، هویت