تحلیل راهبردهای توسعه منطقه ای پایدار در استان مازندران

در عصر حاضر که با خصیصه های عدم قطعیت، نوآوری و پیچیدگی مسائل شناخته می شود، نظام برنامه ریزی سنتی با چالش های متنوعی مواجه است. یکی از ضعف های نظام برنامه ریزی منطقه ای رایج، عدم شناسایی، تحلیل و به کارگیری عوامل کلیدی توسعه منطقه است. هدف اصلی این پژوهش تحلیل استراتژیک ظرفیت های توسعه منطقه ای استان مازندران بر اساس چارچوب نظری توسعه منطقه ای در ابعاد اقتصادی، اجتماعی، زیربنایی و مدیریتی، طبیعی، ساختار سکونتگاه و پیوندها است. در این راستا ابتدا با سنجش محیط داخلی و محیط خارجی، فهرستی از نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهدیدهای مطرح در این شش حوزه برای توسعه ی استان تهیه، سپس با نظر سنجی از کارشناسان و متخصصان استان مازندران، اقدام به وزن دهی به هر یک از آنها شد. در نهایت با محاسبه و تحلیل آنها، اولویت ها مشخص گردید. براساس نتایج به دست آمده ۲۴۰ نقطه قوت، ضعف فرصت و تهدید در استان شناسایی شد که در نهایت ۴۰ نقطه به عنوان عوامل اصلی توسعه در استان مازندران انتخاب شدند. بدین ترتیب تولید ناخالص ملی با وزن ۰/۳۶ مهمترین نقطه قوت منطقه و عدم تعادل اکولوژیک در تمامی گستره ی استان با وزن ۰/۴۶ مهمترین نقطه ضعف استان می باشد. همچنین ایجاد رسانه های جمعی مناسب در سطح ملی و منطقه ای با وزن۰/۳۲ مهم ترین نقطه فرصت و ضعف حمل و نقل و ارتباط ضعیف پیوند فراملی هر کدام با وزن ۰/۳۶ مهم ترین تهدید منطقه محسوب می شوند.

کلیدواژه ها:

توسعه منطقه ای ، عوامل خارجی ، عوامل داخلی ، راهبرد ، استان مازندران