جایگاه محیط زیست از منظر قرآن و آموزه های دینی

انسان به سبب دارا بودن عقل و شعور که وجه تمایز وی از سایر موجودات طبیعت است قادر به مقهور ساختن محیط زیست و در نتیجه ایجاد عدم تعادل طبیعی در ن می باشد. همین امر موجب شده که به نوعی، احساس مالکیت نسبت به آن کرده لذا بهره وریش از محیط زیست نیز بهره وری مالکانه باشد. در نتیجه به خود حق می دهد که هرگونه که بخواهد در ان تصرف کند و به مرور فجایع بزرگ زیست محیطی ایجاد نماید. بطوریکه امروزه با یک چالش بزرگ زیست محیطی روبرو شده است. به اجبار تمام توان خود را به کار گرفته تا این معضل بزرگی را که ببار آورده به گونه ای حل و فصل نماید. ریشه اصلی این بحران را باید در نگاه و تفسیر بشر از محیط زیست و طبیعت پیرامونش جستجو کرد. انسان به طبیعت بسان امری می گرد که می تواند آن را به میل خود در اختیار گرفته و به یاری آن نیازها و جاه طلبی ها و هوا و هوس های خود را برآورده سازد و از آنجایی که ملاک ارزیابی ارزش هایش ملاحظات مادی و تجاری است، نسبت به بسیاری ازچیزهایی که هم برای فرد و هم برای کل بشریت سودمند است بی تفاوت می شود. هنگامی که هیچ معنای ژرف و قابل احترامی در طبیعت مشاهده نکند و آن را از حالت قدسی خالی یابد، چنان از آن بهره برداری می کند و به زیر سلطه اش می کشد که نظم و هماهنگی آن را در هم می باشد.

کلیدواژه ها:

جایگاه محیط زیست ، منظر قرآن ، اموزه های دینی