بهینهسازی مکانی و استخراج تاخیر در مکانیاب راداری

مسئله مکانیابی دقیق و قابل اعتماد اجسام سیار، امروزه توجه بسیاری را به خود جلب نموده است. در این راستا، الگوریتم های گوناگونی با هدف کشف موقعیت و تعقیب مسیر حرکت اجسام مختلف ارائه گردیده است که از آن جمله می توان به الگوریتم مکانیابی براساس اندازهگیری اختلاف زمانی اشاره نمود. این نوع مکانیابی که در رادارهای غیرفعال کاربرد دارد، مبتنی بر اختلاف زمانی بین دریافت سیگنال ارسالشده از طرف فرستنده در چند گیرنده مختلف می باشد. هدف این پژوهش، پیاده سازی روش ذکرشده و انتخاب روشی بهینه جهت تخمین خطای سیستم و ارزیابی نقاط ابهام آن می باشد. با توجه به مستندات و قضایای ارایهشده در این مقاله، معیار احتمال خطای دایروی به عنوان معیاری برای ارزیابی کیفیت عملکرد رادارهای مبتنی بر اندازه گیری اختلاف زمانی معرفی شده و در نهایت با استفاده از این معیار مکانی بهینه برای دستیابی به کمترین خطا معرفی شده است. نتایج شبیه سازی، عملکرد مناسب روش انتخابی این معیار، را در مکانی و همچنین دقت مطلوب مکان یابی را در مورد رادارهای مبتنی بر اندازه گیری اختلاف زمانی بهینهشده، نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

رادارهای TDOA ، مکانیابی به روش غیرفعال ، معیار احتمال خطای دایروی