رابطه بین خود انضباطی و سطوح آن با بهره وری منابع انسانی در صنعت خودرو سازی

خود انضباطی هدف نهایی سازگاری با سیستم اجتماعی است. فرد خود انضباط، فردی است که بتواند درباره اعمال خود قضاوت کند که چه عملی درست و چه عملی نادرست است و سپس رفتار مناسب را اتخاذ کند. این پژوهش به منظور بررسی رابطه بین خود انضباطی و سطوح آن با بهره وری کارکنان تولیدی در بخش صنعت انجام شد. پژوهش حاضر، رویدادی از نوع همبستگی است. نمونه آماری ۱۵۰ نفر از کارکنان بخش تولیدی بودند که به طور تصادفی انتخاب شدند. شرکت کنندگان به پرسشنامه های خودانضباطی و بهره وری پاسخ دادند. ضرایب پایایی برای پرسشنامه خودانضباطی زندکریمی و پرسشنامه بهره وری رضاییان معنادار بود. بر اساس یافته ها همبستگی بین خودانضباطی و بهره وری معنادار بود. همبستگی بین مولفه های خود انضباطی و بهره وری نیز معنا دار بودند. نتایج رگرسیون گام به گام نشان داد که بعد از هفت گام، متغیر خود انضباطی و سطوح آن ۶۳ درصد از واریانس بهره وری را تبیین می کنند. با توجه به یافته های پژوهش، خود انضباطی و سطوح آن اثر پیش بینی کنندگی بالایی بر بهره وری دارند و می توان در سازمان ها، به آن ها به عنوان یکی از عوامل مهم در تبیین تغییرات بهره وری توجه کرد.

کلیدواژه ها:

بهره وری ، خود انضباطی ، درون سازی قوانین ، منابع انسانی