بررسی اضطراب، امید و عوامل مرتبط با آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲

زمینه و اهداف: بیماری دیابت علاوه بر عوارض جسمی، عوارض روانی همچون اضطراب و ناامیدی را به­دنبال دارد. اضطراب منجر به تشدید قندخون بالا و کاهش خودمراقبتی، اما امید می­تواند نقش مهمی در سازگاری افراد با مشکلات ناشی از بیماری داشته باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین سطح اضطراب، امید و عوامل مرتبط با آن­ها در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ انجام گردید. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی ۱۰۸ بیمار مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مرکز دیابت شهر همدان در سال ۱۳۹۹ که معیارهای ورود به مطالعه را داشته­اند، انجام شد. نمونه­ها به­صورت در دسترس انتخاب شدند. داده­ها توسط پرسشنامه دموگرافیک، اضطراب کتل و پرسشنامه امید اسنایدر جمع­آوری شدند. آنالیز داده­ها با استفاده از نرم­افزار SPSS-۲۴ و آمار توصیفی و استنباطی انجام شد. یافته ها: در مبتلایان به دیابت نوع۲ میانگین اضطراب پنهان ۲/۶۲ ± ۱۴/۴۱، اضطراب آشکار ۲/۹۵ ± ۱۴/۴۸، اضطراب کل ۴/۵۹ ± ۲۹/۲۵، و میانگین امید ۵/۶۷ ± ۳۱/۵۳ بود. رابطه معناداری بین اضطراب با امید مشاهده نگردید (۰/۰۵P>). از بین متغیرهای شخصی و بالینی بررسی شده فقط سابقه بستری و روش درمانی با اضطراب آشکار رابطه معناداری داشت (۰/۰۵P<). نتیجه گیری: بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ سطح متوسطی از اضطراب و امید را تجربه کرده بودند. سابقه بستری و نوع درمان تزریقی با اضطراب آشکار رابطه معناداری داشت. انجام مداخلات مناسب جهت افزایش امید و کاهش اضطراب در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ نیاز می­باشد.  

کلیدواژه ها:

Diabetes Mellitus Type ۲ ، Anxiety ، Hope ، Patients ، دیابت ملیتوس نوع۲ ، اضطراب ، امید ، بیمار