پیش بینی رشد پس از آسیب بر اساس سبک های دلبستگی و تنظیم شناختی هیجان در دختران مهاجر ایرانی

هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی نقش راهبردهای شناختی تنظیم هیجان و سبک های دلبستگی در پیش بینی رشد پس از آسیب انجام شد. روش پژوهش: این پژوهش توصیفی-همبستگی و جامعه آماری دختران دانشجوی مهاجر ایرانی بود که در سال ۱۴۰۰ در یکی از دانشگاه های خارج از ایران مشغول به تحصیل بودند که این منظور تعداد ۱۴۵ دانشجوی دختر مهاجر ایرانی با روش نمونه گیری گلوله برفی انتخاب و به پرسشنامه های رشد پس از آسیب ندسکی و کالهون (۱۹۹۶)، سبک های دلبستگی کولینز و رید (۱۹۹۶) و راهبردهای تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و کرایج (۲۰۰۶) از طریق ارسال لینک پاسخ دادند و داده های جمع آوری شده از طریق نرم افزار spss۲۴ و آزمون رگرسیون و همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که متغیرهای دلبستگی اجتنابی و اضطرابی و راهبردهای تنظیم هیجان سازش یافته پیش بینی کننده معنادار رشد پس از آسیب می باشد. با توجه به علامت بتا می توان گفت پیش بینی سبک دلبستگی اجتنابی و راهبردهای تنظیم هیجان سازش یافته یک رابطه مستقیم با شدت (ضریب بتا) ۲۳/۰ و ۲۴/۰ است و سبک دلبستگی دوسوگرا / اضطرابی پیش بینی کننده منفی رشد پس از آسیب است؛ اما راهبردهای تنظیم هیجان سازش نایافته و سبک دلبستگی ایمن پیش بین خوبی برای رشد پس از آسیب شناخته نشده اند. نتیجه گیری: مطابق با یافته ها متغیر های سبک دلبستگی اجتنابی و راهبرد های تنظیم هیجان سازش یافته به طور مستقیم پیش بینی کننده معنادار رشد پس از آسیب بوده و می توانند زمینه ساز این نوع از رشد باشند؛ همچنین متغیر سبک دلبستگی دوسوگرا/ اضطرابی به طور مستقیم پیش بینی کننده منفی رشد پس از آسیب شناخته شد و می تواند از بروز این نوع از رشد جلوگیری کند.

کلیدواژه ها:

رشد پس از آسیب ، سبک های دلبستگی ، تنظیم شناختی هیجان ، دختران مهاجر