ارزیابی تکنیک های مورد استفاده پرستاران در جابجایی بیماران با استفاده از شاخص DINO و مقایسه آن با روش MAPO در برآورد ریسک ابتلا به اختلالات اسکلتی عضلانی

مقدمه: بلند کردن و جابجا کردن بیماران، به عنوان یکی از ریسک فاکتورهای مهم بروز اختلالات اسکلتی عضلانی در میان پرستاران می باشد. این مطالعه با هدف ارزیابی کارآمدی شاخص DINO جهت برآورد ریسک ابتلا به اختلالات اسکلتی-عضلانی ناشی از جابجایی بیمار در پرسنل پرستاری بیمارستان انجام شد. روش کار: این مطالعه مقطعی در بین ۲۵۰ نفر از پرسنل پرستار دارای وظیفه حمل بیمار در سال ۱۳۹۴در شهر اصفهان انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه استاندارد نوردیک و چک لیست های DINO و MAPO گردآوری گردید. از آمار توصیفی جهت توصیف متغیرها و آزمون های کای دو و اسپیرمن جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج: میزان شیوع ۱۲ ماهه اختلالات اسکلتی-عضلانی در بین نمونه ها ۶/۸۷ درصد گزارش شد. ارزیابی به کمک ابزار DINO نشان داد که میانگین امتیاز نهایی به دست آمده برابر با ۸/۱± ۷۳/۹ می باشد که نشان دهنده ایمن نبودن روش های استفاده شده توسط پرستاران جهت حمل بیماران می باشد. نتایج آنالیز آماری نشان داد که وقوع علائم اسکلتی عضلانی در کارکنان پرستاری مورد مطالعه با امتیاز نهایی شاخص DINO و MAPO دارای ارتباط معنی دار آماری است (۰۰۱/۰Pvalue<). نتیجه گیری: با توجه به یافته های مطالعه، روش ارزیابی DINO همانند روش MAPO ابزاری مناسب جهت برآورد ریسک ابتلا به اختلالات اسکلتی-عضلانی ناشی از جابجایی بیمار در کارکنان پرستاری می باشد. همچنین از این روش می توان در ارزیابی برنامه های آموزشی حمل بیمار و برآورد تکنیک کار پرستار در حین حمل بیماران استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

Musculoskeletal disorders ، Patient transfer ، Nursing personnel ، DINO index ، اختلالات اسکلتی - عضلانی ، جابجایی بیمار ، پرسنل پرستاری ، شاخص DINO