بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر سبک های اسنادی در بیماران مبتلا به صرع

زمینه و هدف: صرع، یکی از شناخته شده ترین و شایع ترین  اختلالات دستگاه عصبی است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر سبک های اسنادی در بیماران مبتلا به صرع است. مواد و روش­ کار: پژوهش حاضر، به روش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون، با گروه کنترل انجام شد. جامعه پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به صرع شهر تهران بود که در انجمن صرع تهران دارای پرونده پزشکی بودند. با نمونه گیری هدفمند، ۴۰ نفر بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند که به صورت تصادفی در دو گروه مداخله (۲۰ نفر) و گروه کنترل (۲۰ نفر) جای گرفتند. انتخاب نمونه های پژوهش از اردیبهشت ۹۸ آغاز شد و به مدت ۱۰ هفته به طول انجامید. داده ها با استفاده از  پرسشنامه سبک اسنادی (DSQ) جمع آوری و به وسیله نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ و با استفاده از آمار توصیفی، و آنالیز واریانس، تجزیه و تحلیل شد. یافته ­ها: یافته های آماری نشان داد میانگین سبک های اسنادی مثبت در گروه آزمایش قبل از مداخله ۹۷/۴۷±۰/۴، و بعد از مداخله ۵/۸۷ ± ۰/۸۵ بود و در سبک های اسنادی منفی، در گروه آزمایش قبل از مداخله ۳/۵۷ ± ۱/۲۶، و بعد از مداخله ۲/۷۲ ± ۱/۰۸ بود که از لحاظ آماری، این اختلاف بین سبک های اسنادی معنادار بود (۰/۰۰۱= p<). بحث و نتیجه گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در بیماران مبتلا به صرع، سبک اسنادی درونی منفی را کاهش داده و سبک اسنادی پایدار مثبت را افزایش می دهد.

کلیدواژه ها:

Acceptance and commitment based therapy ، Epilepsy ، Iran ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، صرع ، ایران