آمایش فضایی شهرستان های استان هرمزگان با استفاده از روش های تصمیم گیری چندمعیاره

   آمایش فضایی، مجموعه ای از دانش های جدید است که به طرز هماهنگ و تلفیق یافته عمل می کنند و کارشناسان رشته های گوناگون علوم اجتماعی، مهندسی و علوم جغرافیایی با مشارکت گروهی و گفت و شنود منطقی می توانند، در محدوده­ی مسائل آمایش سرزمین مطالعه و برنامه ریزی کنند. پژوهش حاضر، با چنین هدفی به بررسی چگونگی برخورداری فضایی در سطح استان هرمزگان پرداخته است. شاخص های این پژوهش توسعه­ی زیرساخت­ها و امکانات بهداشتی- درمانی است که کیفیت توزیع آن در سطح شهرستان­های استان هرمزگان مقایسه شده است. روش مطالعه در این پژوهش، علی- مقایسه­ای بوده و تلفیق روش شباهت به گزینه­ی ایده­آل (TOPSIS)، تحلیل سلسله مراتبی (AHP) و روش تحلیل خوشه­ای استفاده شده است. نتایج این تحقیق می­دهد که عدم برخورداری نسبی در سطح استان هرمزگان از لحاظ برخورداری از شاخص های توسعه­ی بهداشتی-درمانی مشاهده می­شود؛ چنانکه شهرستان بندرعباس به عنوان مرکز سیاسی-اداری استان، برخوردارترین شهرستان از نظر شاخص­ توسعه­ محسوب می­شود و اختلاف نسبتا زیادی با دیگر شهرستان های این استان دارد. بنابراین، توسعه­ی فضا در استان هرمزگان، نیازمند به­کارگیری اصول و بنیادهای آمایش سرزمین با رویکرد توسعه­ی پایدرا است.

کلیدواژه ها:

مدیریت آمایش ، برخورداری فضایی­ ، استان هرمزگان ، تصمیم­گیری چندشاخصه