بررسی بیان ژن های SIRT۱ و PGC-۱α در بافت بیضه موش های آزواسپرمی شده با بوسولفان متعاقب یک دوره تمرینات شنا

مقدمه: آزواسپرمی به عنوان عدم وجود اسپرم از مایع منی تعریف می شود. اسپرماتوژنز ممکن است بسیار حساس به ترکیباتی باشد که با متابولیسم انرژی میتوکندری و کنترل تنفس سلولی تداخل دارند. هدف پژوهش حاضر بررسی بیان ژن­های SIRT۱ و PGC-۱α در بافت بیضه موش­های آزواسپرمی شده با بوسولفان متعاقب یک دوره تمرینات شنا بود. روش کار: در این مطالعه تجربی، ۲۰ سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار پس از ایجاد مدل آزواسپپرمی به­صورت تصادفی به چهار گروه کنترل سالم، شم، آزواسپرمی، تمرین+ آزواسپرمی دسته­بندی شدند. گروه تمرین+ آزواسپرمی، یک ماه بعد از ایجاد آزواسپرمی، به مدت ۸ هفته و هر هفته پنج روز و هر روز به مدت ۳۰ دقیقه به انجام تمرین شنا با شدت پایین پرداختند. جهت تجزیه و تحلیل داده­ها از آنالیز واریانس یکطرفه استفاده گردید.   یافته­ها: نتایج نشان داد که گروه آزواسپرمی نسبت به گروه کنترل سالم موجب کاهش معنادار سطح بیان ژن SIRT۱ و PGC-۱α می شود و ۸ هفته تمرین هوازی شنا با شدت پایین موجب افزایش معنادار آن در گروه تمرین+ آزواسپرمی نسبت به گروه آزواسپرمی شده است. نتیجه­گیری: به­طور کلی نتایج تحقیق حاضر بیانگر آن است که فعالیت ورزشی منظم هوازی مانند شنا با شدت پایین در مهار آثار ناشی از بیماری­های ناباروری از طریق حفظ و توسعه بیوژنز میتوکندری در بهبود فرآیند اسپرماتوژنز کمک شایانی می­کند.

کلیدواژه ها:

Swimming ، SIRT۱ ، PGC-۱α ، Azoospermia. ، شنا ، SIRT۱ ، PGC-۱α ، آزواسپرمی.