اثربخشی برنامه مداخله ای مبتنی بر آموزش ارتباط کارکردی بر رفتارهای کلیشه ای، رفتارهای کشاکش برانگیز، و رفتارهای آسیب به خود کودکان با اختلال طیف اوتیسم

سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 261

فایل این مقاله در 14 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_CHILD-8-3_004

تاریخ نمایه سازی: 24 بهمن 1400

چکیده مقاله:

زمینه و هدف: اوتیسم اختلالی عصب ­روان­شناختی است که به صورت ثانو­یه­ منجر به مشکلات در عملکردهای شخصی، اجتماعی، و تحصیلی می ­شود. از این جهت پژوهش حاضر با هدف اثربخشی برنامه مداخله ­ای مبتنی بر آموزش ارتباط کارکردی در رفتارهای کلیشه ای، رفتارهای کشاکش ­برانگیز، و آسیب به خود کودکان با اختلال طیف اوتیسم انجام شد. روش: پژوهش حاضر به لحاظ هدف، کاربردی و از نظر روش جمع آوری اطلاعات از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون - پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش تمامی کودکان با اختلال طیف اوتیسم سطح یک ۴ تا ۸ ساله شهر تهران در سال ۱۳۹۸ بودند که از جامعه آماری مورد نظر، تعداد ۳۰  کودک به صورت نمونه ­گیری هدفمند از کلینیک پدیده تهران، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. سپس گروه آزمایش برنامه درمانی را در قالب ۱۵ جلسه دریافت کرد. ابزار گردآوری اطلاعات شامل مقیاس رتبه ­بندی اوتیسم گیلیام (جیمز و گیلیام، ۲۰۰۳)، پرسشنامه غربالگری اوتیسم (اهلر و گیلبرگ، ۱۹۹۳)، مقیاس رفتار کشاکش ­برانگیز کودک (بیورکر تایلور و همکاران، ۲۰۱۰)، و پرسشنامه مشکلات رفتاری (روژان و همکاران، ۲۰۰۱) بود. تحلیل داده­ ها با استفاده از تحلیل کوواریانس در محیط SPSS۲۶  انجام شد. یافته­ ها: نتایج آزمون تحلیل کوواریانس یک و چندمتغیری نشان داد که تفاوت معناداری بین گروه­ آموزش و گواه به ­ترتیب در متغیر رفتارهای کشاکش­ برانگیز و مولفه ها ی مشکلات رفتاری وجود دارد (۰/۰۰۱P<). اندازه اثر برای متغیر رفتارهای کشاکش ­برانگیز (۰/۹۲۲) و مولفه ها ی رفتارهای کلیشه­ ای (۰/۸۵۰) و رفتارهای آسیب به خود (۰/۸۳۲) بود. نتایج آزمون تی همبسته نیز نشان داد تاثیر برنامه مداخله­ ای در مرحله پیگیری نیز در بهبود رفتارهای کشاکش ­برانگیز و مولفه ها ی مشکلات رفتاری، اثربخش و پایدار بوده است. نتیجه­ گیری: با توجه به یافته­ های پژوهش می­ توان نتیجه گرفت که از برنامه درمانی مبتنی بر آموزش ارتباط کارکردی می­ توان به عنوان مداخه ­ای مناسب در کاهش نشانگان بالینی کودکان با اختلال طیف اوتیسم استفاده کرد.

نویسندگان

مینو کرم پور

Tehran Science and Research

هادی هاشمی رزینی

kharazmi university

سمیرا وکیلی

Tehran Science and Research

مراجع و منابع این مقاله:

لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :