تاثیر ساختار حزبی بر سیاست خارجی اسرائیل در قبال جمهوری اسلامی ایران

به دنبال اعلام تشکیل دولت اسرائیل در ۱۴ می ۱۹۴۸ ) ۲۵ اردیبهشت ۱۳۲۷ (، ایران این رژیم را در ۶ مارس ۱۹۵۰ ) ۱۵ اسفند ۱۳۲۸ ( به صورت دو فاکتو به رسمیت شناخت. اسرائیل هم در دوران پهلوی دوم، ایران را به عنوان یک «متحد استراتژیک » قلمداد مینمود. بنگوریون، اولین نخستوزیر اسرائیل، دکترین پیرامونی خود را بر این اساس استوار نموده بود که، اسرائیل باید از طریق اتحاد با کشورهای ترکیه، ایران و اتیوپی، دولتهای عربی را محاصره نموده تا بهتر بتواند انزوای خویش را کاهش داده و به اهداف خود از جمله امنیت ملی نائل آید. در این تحقیق ضمن بررسی وضعیت احزاب اسرائیلی و تفکیک اردوگاههای موجود در میان احزاب، دیدگاه های این احزاب در قبال جمهوری اسلامی ایران در سه باز هی زمانی مختلف مورد تدقیق قرار می گیرد. دوره ی اول از زمان پیروزی انقلاب اسلامی آغاز م یشود و تا کنفرانس صلح مادرید در در ۳۰ اکتبر ۱۹۹۱ ادامه دارد. از زمان کنفرانس صلح مادرید تا زمان مفتوح شدن پرونده ی ایران در آژانس بی نالمللی انرژی هست های ) IAEA ( نیز در دوره ی دوم می گنجد و دور هی سوم نیز از زمان گشوده شدن پرونده ی ایران در شروع و تا زمان حاضر ادامه م ییابد. این پژوهش در پی آن است که به این سوال اصلی پاسخ دهد که «دیدگا ههای حزب یا ائتلاف احزاب حاکم بر کابینه ی اسرائیل چه تاثیری بر سیاست خارجی اسرائیل در قبال ایران داشته است؟ » و این فرضیه ارائه م یگردد که «سیاست خارجی اسرائیل در قبال جمهوری اسلامی در سه بازه ی زمانی مختلف، از اصول ثابتی پیروی نموده که با تحولات کابینه ی اسرائیل دستخوش تغییر نشده است ». این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای- اینترنتی تهیه شده است.

کلیدواژه ها:

اسرائیل ، ایران ، سیاست خارجی ، احزاب اسرائیلی ، فلسطین ، ائتلاف احزاب حاکم بر کابینه ی اسرائیل