تاثیر تمرین تناوبی هوازی بر سطوح پلاسمایی نیتریک اکساید، عملکرد سلولهای اندوتلیال عروقی و پیامدهای ثانویه در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲

مقدمه: دیابت یک بیماری متابولیکی است که میزان شیوع آن روز به روز در حال افزایش است. بیماران دیابتی با اختلال های عملکردی اندوتلیال مواجه هستند. هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر تمرین تناوبی هوازی بر اتساع وابسته به جریان خون براکیال، نیتریت/ نیترات و پیامدهای ثانویه در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ بوده است. روش: در این مطالعه نیمه تجربی از میان مراجعه کنندگان به مرکز دیابت و بیماری های متابولیک شهر تهران در تابستان ۱۳۹۳ که مبتلا به دیابت نوع ۲ و پرفشاری خون درمان شده بودند، تعداد ۳۰ نفر انتخاب و به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شدند. برنامه تمرینی به مدت سه ماه و سه جلسه در هفته انجام گرفت. پارامترهای بیوشیمیایی گلوکز، کلسترول تام، تری گلیسرید و لیپوپروتئین پر چگالی ، هموگلوبین گلیکوزیله A۱C، انسولین پلاسما و غلظت های NOx پلاسما اندازه گیری شدند. تاثیر مداخله تمرینی با استفاده از نسخه ۱۸ نرم افزار SPSS از راه آنالیز واریانس دو طرفه بررسی شد. یافته ها: تمرین ورزشی باعث افزایش معنی دار اکسیژن مصرفی اوج (۰/۰۰۵>) NOx (۰۰۴/۰>P) و کاهش معنی دار سطوح گلوکز (۰/۰۲۳>P) شد. با وجود این ده هفته تمرین تناوبی تاثیر معنی داری بر FMD (۰/۱۸۹ نتیجه گیری: برنامه تمرین تناوبی هوازی برای توسعه عوامل آمادگی هوازی در بیماران دیابت نوع ۲ مناسب است. با وجود این، برنامه یاد شده نتوانست تاثیری بر FMD داشته باشد. این نشان می دهد طول دوره تمرینی بیشتر از سازگاری اولیه عملکردی بوده و وارد مرحله سازگاری ساختاری شده است.

کلیدواژه ها:

Diabetes mellitus type ۲ ، FMD Index ، Insulin resistance ، Interval Exercise Training. ، دیابت ملیتوس نوع ۲ ، شاخص FMD ، مقاومت انسولین ، تمرین تناوبی ورزشی